پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از دلایلی که نویسندگان بهائی بر حقانیت علی‌محمد شیرازی مطرح می‌کنند، آنست که (به اصطلاح) آیات کتاب بیان، خود سندی بر مشروعیت مسلک بابیت است؛ همچنان که آمده است: «اگر حجتی أعظم از آیات کتاب بود، در قرآن به آن استدلال می‌کرد و حال آن‌که احتجاج در قرآن منحصر به آیات گردیده است (پس متن هر شریعتی، دلیل بر حجیت آن است)».[1]
اما همان‌گونه که واضح است این استدلال مبلّغان بهائی، قیاس مع الفارق است. چرا که اعجاز قرآن کریم از فصاحت و بلاغتش گرفته تا جهات دیگر، همگی بر آسمانی بودن آن گواهی می‌دهد. لذاست که آیات آسمانی قرآن، بسیاری از بلیغان و ادیبان معاصرِ نزول قرآن که حتی مسلمان نبودند را به اعتراف وا داشت. همچنان که افرادی مانند: ولید بن مغیره، خالد بن عقبه، طفیل بن عمرو، نضر بن حارث، عتبه بن ربیعه و انیس بن جناده، به عظمت آیات قرآن اعتراف کرده‌اند.[2] بنابراین صدور چنین کلماتی از پیامبری اُمّی، خود بزرگترین سند بر حقانیت آیات و طریقت رسول گرامی اسلام (صلّی الله علیه و آله) است. از این‌رو معجزه بودن آیات جلیل‌القدر قرآن، موجب می‌شود تا این آیات، به عنوان دلیلی بر صداقت دعوت پیامبر اسلام (صلّی الله علیه و آله) قرار گیرد.
این در حالیست که علی‌محمد شیرازی، با آن‌که حتی به اعتراف خود و نویسندگان بابی و بهائی درس خوانده بود [3]؛ نوشته‌جات به ظاهر الهی‌اش، تا حدی پیش پا افتاده بود، که ساختگی بودن آنان بر همگان آشکار شد. همچنان که در مناظره‌ی علی‌محمد شیرازی با علمای تبریز، وقتی از او درخواست معجزه شد، پاسخ داد: «اعجاز من در این است که برای عصای خود آیه نازل می‌کنم» و سپس این کلمات را به عنوان معجزه‌ی خود ادا نمود: «بسم الله الرحمن الرحیم سُبحانَ الله القُدوس السُبُّوح الَّذی خَلَقَ السمواتَ و الأرض کَما خَلَقَ هذه العَصا آیة‌ً مِن آیاته»، اما با نادیده گرفتن غلط‌گویی همین عبارتی که به عنوان آیه‌ی خود معرفی نمود، امیراصلان خان که در مجلس حضور داشت، گفت: «اگر این قبیل فقرات از جمله آیات شمرده شود، من هم می توانم تلفیق کنم و گفت: الحَمدُلله الَّذی خَلَقَ العَصا کَما خَلَقَ الصَباح و المَساء».[4]

پی‌نوشت:
[1]. مجله‌ی آهنگ بدیع، شماره: 10، دی‌ماه 1342، صص 365-364.
[2]. ر.ک: محمدحسین زمانی، مستشرقان و قرآن، قم: موسسه‌ی بوستان کتاب، 1385 ش، چاپ اول، ص 310-309.
[3]. ر.ک: ابوالفضل گلپایگانی، کشف الغطاء، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 57-56؛ محمدعلی فیضی، حضرت نقطه اولی، تهران: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 132 بدیع، ص 107.
[4]. ابوالفضل گلپایگانی، کشف الغطاء، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 203.