امام علی (علیه السلام) یکی از با فضیلت‌ترین صحابی پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) است که در بیان فضائل ایشان خاص و عام به ایراد مطلب پرداخته و تقریبا کسی منکر فضائل ایشان نیست. همچنین آیاتی از قرآن مجید که مفسران قرآن، آن را در باره امیرالمومنین (علیه السلام) می‌دانند بر کسی پوشیده نیست. با این حال محدثی مانند بخاری که سعی او در جمع‌آوری احادیث و راویان بوده درباره حضرت علی (علیه السلام) که از اصحاب خاص رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) بوده به راحتی گذشته و روایاتی را که از ایشان در کتاب خود آورده از تعداد انگشتان دو دست نیز کمتر و در واقع تک‌رقمی است.
اما در آن سوی میدان یعنی معاویه که هیچ برتری و فضیلتی را در میان اصحاب نداشته، بابی را که در کتاب صحیح خود (باب 28 از کتاب فضائل) آورده از معاویه نام برده و برای وی فضیلت تراشی نموده است؛ و چون معاویه فضیلتی نداشت برای او صحابی بودن و فقیه بودن و اینکه به پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) نسبت داده که آن حضرت از نماز خواندن پس از نماز ظهر نهی نموده را فضیلت به حساب آورد و در کتاب خود جای داده است.
«عینی» یکی از شارحان کتاب بخاری مطالبی را در این خصوص نگاشته که خواندن آن خالی از لطف نیست: «در این باب از کتاب بخاری سخن در باره معاویه است در حالی که هیچ فضیلتی برای معاویه وجود ندارد...» [1]
پی‌نوشت:
[1]. العینی، عمده القاری شرح صحیح بخاری، دار احیاء التراث العربی، ج16، ص249