پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ خداوند مردم را بر طریق هدایت قرار داده و هدف از ارسال پیامبران نیز به همین منظور بوده است. گرچه هدف نهایی موفقیت در جهان آخرت و توشه برداشتن برای آن زندگی ابدی، مهم‌ترین کار برای هر فرد آگاه می‌باشد، اما بالاخره انسان می‌بایست به اندازه عمری که خداوند برای او در این دنیا قرار داده، در این سرا زندگی کند و روزگار بگذراند. دنیا البته محل آسایش نیست و به هر طریق گذر ایام در آن با سختی و مشقت همراه خواه بود: «الدنیا دَارٌ بِالْبَلاءِ مَحْفُوفَةٌ.[1] دنيا خانه‌اى است پيچيده به بلا.» و از آن راه گریزی نیست، چرا که خداوند، راحتی مطلق را فقط در بهشت مقرر فرموده است؛ با این حال استفاده از شیوه‌های درست زندگی، انسان را از بروز حوادث زیانبار برحذر می‌دارد و عقل سلیم نیز تصدیق می‌کند، که کسی برای خودش مشکلی بر مشکلات موجود اضافه ننماید.

در این میان خداوند، پیامبر عظیم الشأن اسلام را برای هدایت و راهنمایی ما انسان‌ها در این برهه زمانی فرستاده تا با بهره‌گیری از فرمایشات ایشان به زندگی سعادت‌مندانه برسیم، و این فقط مربوط به سعادت در زندگی اُخروی نیست و بهره بردن از پیامبر در مورد امور دنیوی نیز شایسته است، چنان‌که خداوند رسولش را مایه رحمت و برکت در هر دو سرا قرار داده است: «وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا رَحْمَةً لِّلْعَالَمِينَ.[انبیاء/107] و تو را جز رحمتى براى جهانيان نفرستاديم.»

با توجه به آیه مذکور، باید بر این باور و اعتقاد بود که پیامبر هیچ‌گاه سخنی که مایه ضرر و زیان به مردم حتی در امور دنیوی باشد، را نیز بر زبان جاری نمی‌کند و اگر چنین چیزهایی روایت شوند، نباید از جایگاه با ارزشی برخوردار شوند؛ اما متاسفانه به‌خاطر ضعف عقیده‌ای که در بین عامه وجود دارد، گاه می‌شود که به موارد این‌چنینی برخورد می‌کنیم و این دستاویزی می‌شود، برای وهابیت از خدا بی‌خبر که به شأن رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) خدشه وارد آورند.

نمونه‌ای از این دسته روایات بیان می‌دارد: «پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) از کنار نخلستانی عبور می‌کرد، مردانی بر سر درختان خرما مشغول گردافشانی برای نخل‌های ماده بودند. حضرت به آن‌ها رو کرد و فرمود: اگر این کار را انجام ندهید، خرمای درختان شما بهتر خواهد شد. مسلمانان نیز دستور پیامبر را عمل نمودند و در نتیجه خرمای آن سالِ مدینه خراب شد و چون پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) از موضوع آگاه شد، فرمود: شما در کار دنیای خود از من آگاه‌ترید!»[2]

پی‌نوشت:

[1]. امیرالمومنین، نهج البلاغه، ترجمه آیه الله حاج شیخ حسین انصاریان، خطبه 217
[2]. مسلم، صحیح مسلم، تحقیق: محمد فواد عبدالباقی، دار احیاء التراث العربی، ج4،ص1846، ح2363