معرفی اجمالی کتاب:
فصل اول: ابوطالب حامی و ياور پيامبر (صلی الله عليه و آله)؛ در واقع وی با نقل کلامی از علمای اهل سنت تصريح می‌کند، که از منتسبين به پيامبر بوده و ايمان ايشان امری مسلم و قطعی است و هم‌چنین یکی از دلایل بر ايمان حضرت ابوطالب را، سال حزن می‌داند. وی می‌نويسد: زمانی که در يک سال هم حضرت ابوطالب و هم حضرت خديجه از دنيا رفتند، آن سال را پيامبر به «عام الحزن» يعنی سال حزن و اندوه نام نهادند، که خود حاکی از رحلت دو فرد مومن بود.[1]
فصل دوم: بعضی  آيات و احادیثی که معاندين گمان می‌کنند، در شان ابوطالب نازل شده و قصد دارند تا رحلت آن حضرت را بدون ایمان جلوه دهند را رد می‌کند.
فصل سوم : نظرات علماء پيرامون ايمان حضرت ابوطالب. در اين باب به ذکر مواردی از نظرات و کتب علمای اهل سنت می‌پردازد که پيرامون ايمان حضرت ابوطالب کتبی مستقل نوشته‌اند که محقق 8 کتاب را ذکر می‌کند.

مولف ضمن بيان مقدمه‌ای علمی، در صدد است تا بحث ايمان و نجات حضرت ابوطالب (عليه السلام) را نقل و به ذکر ادله بپردازد، براین اساس وی می‌نويسد: يکی ديگر از استدلالات برای تثبيت ايمان ابوطالب (عليه السلام) رواياتی است که از پيامبر نقل شده که خود دال بر ايمان ايشان و مملو بودن قلبش از توحيد می‌باشد. وی نقل می‌کند که روزی حضرت ابوطالب مريض شد و از پيامبر درخواست دعا کرد. پيامبر در حق عموی خود دعا کرده و شفا يافت. آيا می‌توان بگویيم که نستجير بالله پيامبر برای يک شخص غير مومن دعا کرده است و خداوند دعايش را پذيرفته است؟
وی هم‌چنين نقل می‌کند که ابوطالب (عليه السلام) فرزند خود جعفر را به نماز خواندن همراه پيامبر (صلی الله عليه و آله) امر می‌کرد و می‌نويسد: آيا ممکن است کسی فرزندانش را به نماز خواندن پشت سر پيامبر تشويق و ترغيب کند، در حالی‌که خودش غير مومن باشد؟! همه اين‌ها دليل بر اين است که قلب ابوطالب لبريز از ايمان به پيامبر اکرم بوده است.

پی‌نوشت:

[1]. احمد زينی دحلان، أسنی المطالب فی نجاة أبی طالب، تحقیق: حسن بن علی سقاف، چاپ دوم، دار الامام النووی، عمان- اردن، 1428ق، ص12،«عام الحزن، وقد حزن النبی علی موت عمه ابی طالب و زوجته خدیجه فی السنة العاشره»

تهیّه وتنظیم: مصطفی پورصدوقی