از ابن طاووس نقل شده که منكر حادثه مسموم شدن امام رضا توسط مأمون شده و چنین نظری نداشته است؛ ابن طاووس فقط این‌که مأمون خودش زهر را به امام داده است را انکار کرده‌اند، و در این‌که امام زهر خورده و مسموم شده‌اند، تردیدی نداشته‌اند. هم‌چنین عبارت نقل شده در شرح اصول کافی از کشف الغمه نیز صحیح نیست.

موضوع سن و دشنام با لعن متفاوت بوده به گونه‌ای که دشنام دادن و ناسزاگویی را اسلام جایز ندانسته و امامان شیعه نیز آن را ممنون کرده و شیعیان را از انجام آن برحذر می‌دارند. ولی لعن در مورد افرادی که نافرمانی امر خداوند را کردند انجام شده تا جایی که خداوند در آیاتی از کلام الله مجید آن را صراحتا بیان نموده است.

برخی برای رد غصب خلافت امیرالمؤمنین که حق ایشان بود، قسمتی از کلامشان در نهج البلاغه را تقطیع کرده و این‌طور جلوه می‌دهند که امیرالمؤمنین خود حکومت را حق خدادادیش نمی‌دانست، و تشکیل آن را تکلیف شرعی خود نمی‌شمرد، در حالیکه سخنان امیرالمؤمنین که به صراحت خلافت را حق خود می‌دانست در نهج البلاغه موجود است.

لعن علنی به فتوای مراجع تقلید، به دلیل اینکه موجب سوء استفاده‌ی دشمنان علیه مکتب اهل بیت (علیهم‌السلام) می‌شود، جایز نیست. در آیه‌ای از قرآن صریحاً توهین به مقدسات دیگران نهی شده است و از آن‌جا که ملاک در سب و لعن از جهت عکس العمل مخالفین واحد است،‌ می‌توان گفت که شامل لعن علنی مقدسات مخالفین نیز می‌گردد.

هر چند برخی از دشمنان مکتب اهل بیت و تشیع چنین وانمود می‌کنند که عزاداری از سیره اهل بیت نیست، بلکه بدعت است؛ اما وقتی به سیره ائمه معصوم خصوصا امام صادق (علیه السلام) مراجعه می‌شود، مشاهده می‌کنیم که امام صادق (علیه السلام) نه تنها خودشان در رثای امام حسین گریه می‌کردند، بلکه دیگران را نیز تشویق به عزاداری می‌کردند.

یکی از شبهاتی که وهابیت بر مکتب اهل بیت وارد می‌کنند، این که در زمان پیامبر گرامی اسلام و اهل بیت، عزاداری سابقه‌ای نداشته است؛ بلکه شیعیان عزاداری را مرسوم کرده‌اند. این در حالی است که معصومین در عزای امام حسین گریه می‌کردند. در روایتی آمده است که امام حسن خطاب به امام حسین فرمود: در مصیبت تو حتی حیوانات و ماهیان می‌گریند