بعد از کشته شدن سیاوش سرخه در جا با سی هزار سپاهی به نبرد ایران آمد. یعنی سرخه هم تجاوز کرد. در ضمن این یک تراژدی قرینه نیز است مانند رستم و سهراب و رستم و اسفندیار که در هردو حالت دو فرد با حیله گری یک شخص به نبرد هم رفتند. این نیز یک قرینه ایست که خون پسر افراسیاب در برابر خون پسر کیکاووس. سوگ سیاوش آنقدر سنگین بود که در جامعه عموم نیز قابل مشاهده است. همین مراسم تعزیه و عزاداری برای امام حسین (ع) به این دلیل نیز است که در اسطوره های ایرانی نیز مردم سابقه این نوع سوگواری هارا داشته اند. در ضمن من منظورم از نظامی آمریکایی بی گناه منطق خودتان بود. مصری ها یی که در جنگ لیدی با لیدی بودند و برای ایران خطر آفرین نظامیان آن هارا بی گناه میدانید اما آمریکایی هایی که در خاک عراق بودند را بی گناه نمی‌دانید. ما حتی برای بیرون راندن آنها در خاک عراق عملیات کردیم پس ما هم متجاوزیم! قصد من نیز توجیه رستم نیست، اما نه رستم معصوم است و نه سوگ سیاوش غم کمی است.