پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ دین مسیحیت مانند تمام ادیان آسمانی دیگر در آغاز کار شروع مناسبی داشت، عیسی (علیه‌السلام) نیز مانند دیگر پیامبران الهی با زندگی پاک و زاهدانه خویش، سرمشق پارسایان عصر خود شد. آن حضرت درباره خود می‌گفت: «مرغان هوا آشیانه‌هایی، دارند; ولی پسر انسان را جای سرنهادن نیست» [1] و بزرگ‌ترین شاگردش پطرس به وی گفت: «اینک ما همه‌چیزها را ترک کرده، تو را متابعت می‌کنیم». [2] بر این اساس، مسیحیان از او سرمشق گرفتند و به رهبانیت و ترک ازدواج، روی آوردند.
نسل‌های بعدی مسیحیان نیز تا مدت‌ها به دنبال همین راه و روش، هر خطری را به جان خریدند و در مقابل فرمانروایان مشرک روم، مقاومت کردند.
اما وضع بر این منوال نماند و به گفته ژان ژاک روسو: «آنچه بت‌پرستان از آن می‌ترسیدند، واقع شد. مسیحیان محجوب و مظلوم طرز صحبت خود را عوض کردند و به‌زودی دیده شد که این سلطنت که اخروی خوانده می‌شد، تحت فرمان یک رئیس مادی و ظاهری، به‌صورت شدیدترین سلطنت استبدادی دنیوی درآمد.»[3]
اندک‌اندک، کلیسا نیرو گرفت و دخالت در سیاست را آغاز کرد و این دخالت رو به افزایش نهاد. در سال 800 م. پاپ رهبر مسیحیان تاج «شارلمانی» پادشاه فرانسه را بر سر او گذاشت و با این کار، «امپراتوری مقدس روم» را تأسیس کرد. از این زمان، دخالت صریح و خشن روحانیون مسیحی در سیاست شروع شد. جنگ‌های صلیبی و محکمه تفتیش عقاید در این دوره بود و این دخالت‌ها تا سال 1806 به‌طور رسمی ادامه یافت.
رهبران دینی نیز برخلاف توصیه حضرت مسیح (علیه‌السلام) عنوان «پدر» دریافت کردند. القاب شرافتیِ دیگر مانند اسقف، کاردینال و کشیش نیز میان آنان رایج شد. برخی اوقات پاپ‌ها علاوه بر صلیبی که پیوسته بر گردن داشته‌اند، به نشانه رهبری دینی و دنیوی، دو شمشیر بر کمر می‌بسته‌اند و این در حالی است که در تاریخ، هیچ پادشاهی را نمی‌شناسیم که دو شمشیر بر کمر بسته باشد.
پی‌نوشت‌ها:
[1]. متی 8:20 و لوقا 9:59
[2]. متی 19:27
[3]. قرارداد اجتماعی، ژان ژاک روسو، کتاب چهارم، فصل هشتم، به نقل از مقاله دین و دولت، حسین توفیقی.