پاسخ:
نکته اول:
قطعاً امام حسین (علیه‌السلام) اگر دعا می‌کردند مستجاب می‌شد ولی ایشان مثل دیگر ائمه (علیهم‌السلام) موظف بودند کارها را از اسباب و مجرای عادی خودشان پیش ببرند.
بعضی از مواقع ارزش یک کار در این است که از معجزه و علم غیب استفاده نشود و کار از طریق مجرای عادی پیش رود
امیرمؤمنان در یکی از بخش‌ های خطبه قاصعه با اشاره به زندگی پیامبران، به همین سنت عام الهی اشاره کرده و می‌‌فرمایند:
«اگر خدوند اراده می‌ فرمود،‌ به هنگام بعثت پیامبران،‌درهای گنج و معدن‌های جواهرات و باغ‌ های سر سبز را روی پیامبران می‌ گشود،پرندگان آسمان و حیوانات وحشی را همراه آنان به حرکت در می‌‌آورد، اما اگر این کار را می‌‌کرد،‌ آزمایش از میان می‌‌رفت و پاداش و عذاب بی‌‌اثر می‌‌شد و بر مؤمنان، اجر و پاداشِ امتحان شدگان لازم نمی‌‌شد و ایمان آورندگان ثواب نیکوکاران را نمی‌‌یافتند و واژه‌های «ایمان،‌ کفر، خوب،‌ بد و ...» معانی خود را از دست می‌‌داد.»[1]
به تعبیر دیگر:
گاهی اوقات مصلحت چنین اقتضا می کند که پيامبر يا امام (صلی الله علیهم اجمعین) از معجزه استفاده نکنند تا موجب تكامل آن ها گردد

قرآن می‌فرماید: «وَ لَنَبْلُوَنَّكُمْ حَتَّى نَعْلَمَ الْمُجاهِدينَ مِنْكُمْ وَ الصَّابِرينَ وَ نَبْلُوَا أَخْبارَكُمْ.[محمد/31] ما همه شما را قطعاً مى‌آزمایيم تا معلوم شود مجاهدان واقعى و صابران از ميان شما چه کسانی هستند، و اخبار شما را بيازماييم‏.»
طبق این آیه: اگر در کربلا با دعای امام حسین (علیه‌السلام) باران می‌بارید، آیا در این موقع به امام حسین (علیه‌السلام) مجاهد واقعی گفته می‌شد؟

بنای الهی بر این است که هر کسی را به طریقی آزمایش می‌کند.
قرآن می‌فرماید: «وَ لَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْ‏ءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرينَ.[بقره/155] قطعاً همه شما را با چيزى از ترس، گرسنگى، و كاهش در مالها و جانها و ميوه‏ ها، آزمايش مى‏ كنيم؛ و بشارت ده به استقامت‏ كنندگان!»
طبق این آیه نیز ارزش کار امام حسین علیه السلام به این بود که در این راه فرزندان و خاندان خود را در راه خدا از دست بدهد،تا اجر و ثوابش کامل‌تر شود.

نکته دوم:
در منابع روایی آمده است که:
زمانی که امام حسین (علیه‌السلام) از مدینه حرکت کرد، گروهی از ملائکه و گروه‌هایی از مسلمانان و شیعیان جن برای پیشنهاد کمک به آن حضرت نزد ایشان آمدند، اما حضرت در پاسخ جنیان فرمودند: "خدا به شما جزای خیر دهد من مسئول کار خود هستم و محل و زمان قتل من نیز مشخص است. جنیان گفتند: اگر امر شما نبود همه دشمنان شما را می‌کشتیم. حضرت در پاسخ فرمود: ما بر این کار از شما تواناتریم، اما چنین نمی‌کنیم تا آن‌ها که گمراه می‌شوند با اتمام حجت باشد و آن‌ها که راه حق را می‌پذیرند با آگاهی و دلیل آشکار باشد.[2]

نکته سوم:
انصافاً چیزی که باعث ماندگاری و بقای قیام امام در اذهان مردم شده است، همین دلاوری‌ها و رشادت‌های امام و اهل بیتش بوده است.
حال اگر امام تقاضای باران در آن بیابان کرده بود، یا فرشتگان به کمکش آمده بودند، آیا قیام امام دارای ارزش چندانی بود؟

پی‌نوشت:

[1]. نهج البلاغه، ترجمه محمد دشتی، خطبه 192،
[2]. علامه مجلسی، بحار الانوار، ج 44، ص 330، مؤسسة الوفاء، بیروت لبنان.