از آیه 26 و 27 سوره جن که خداوند می‌فرماید: «او دانای غیب است و هیچ‌کس را بر غیب خود آگاه نمی‌کند، مگر رسولانی که آنان را برگزیده است» به‌خوبی روشن می‌شود که خدای متعال به برخی از انسان‌های برگزیده، علم به امور غیبی را عنایت می‌فرماید.

محمد بن عبدالوهاب اقرار می‌کند که اله و رب دو کلمه‌ای هستند، مثل فقیر و مسکین که هر گاه به تنهایی بیان می‌شوند، معنای هر دو را دارند و هرگاه با هم بیایند، هر کدام معنای خود را دارد؛ یعنی هر گاه کلمه رب یا اله تنها بیاید معنای هر دو مراد است و هر گاه با هم ذکر شوند، هر کدام معنای خود را دارد.

عینی در عمدة القاری آورده است: وقتی عمار یاسر در جنگ صفین شهید شد، امیرالمؤمنین علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام) بر او نماز خواند.
عمدة القاری شرح صحيح البخاری، عینی، ج6، ص7.

متقی هندی در کنزالعمال، بابی را به عنوان «خلافة اميرالمؤمنين "علي بن أبي طالب" رضی‌الله‌عنه و كرم‌الله‌وجهه» آورده است و لقب «امیرالمومنین» را برای حضرت علی (علیه‌السلام) به‌کار برده است.
كنز العمال فی سنن الأقوال والأفعال، متقی هندی، ج5، ص746.

بخاری و دیگران نیز روایتی از حذیفه بدین صورت نقل کرده‌اند: «پیامبراکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به ما، از همه امور تا روز قیامت خبر دادند.»
نحت حدید الباطل و برده بادله الحق الذابه عن صاحب البرده، داود بن سلیمان نقشبندی، ص46.