در کتب روایی اهل سنت، بر اساس اقرار و اذعان خلفای سه‌گانه، امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) را برتر از خود می‌دانستند و همواره از عمل غصب خلافت، پشیمان و سرزنش کننده‌ی خود بوده‌اند؛ اما بعضی از جاعلان عنوان، با ایجاد تحریف، این مساله را خلاف واقع نشان می‌دهند. با یک تحقیق ساده در کتب اهل سنت، برتری مولا علی (علیه‌السلام) اثبات می‌شود.

مورخین اهل سنت با اقرار به فضائل امام حسن (علیه‌السلام) در کتاب‌هایشان به کرامت و بزرگی و بخشش ایشان اقرار کرده‌اند. دوران حیات امام (علیه‌السلام) در زمانه‌ای سپری شد که بیشتر مسلمانان درگیر دنیاپرستی و هوای نفس بودند. امام (علیه‌السلام) با بخشش اموال خود به فقرا و آزاد کردن بندگان و زهد و دوری از دنیا، اسلام واقعی را به عالمیان نشان دادند.

جنگ صفین در ماه صفر سال 37 هجری در منطقه‌ی صفین، ما بین لشکریان امیرالمؤمنین و معاویه رخ داد؛ اما آن‌چه که از اهمیت بالایی برخوردار است، شخصیت جناب عمار، صحابی جلیل‌القدر، به عنوان مدافع حق و معیار شناسایی حق از باطل است. باید گفت در نهایت جناب عمار برای دفاع از حق مولای خود، یعنی امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) به شهادت رسید.

ثمره‌ی منع کتابت وصیت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و منع نقل حدیث به وسیله‌ی خلیفه، چیزی غیر از انشعاب امت به هفتاد و سه فرقه نبود. عده‌ای، احادیث رسول‌الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را مانعی بر سر راه خود می‌دیدند؛ با منع نقل روایت از پیامبر به تصمیمات شوم خود می‌رسیدند؛ از این‌رو با حذف حدیث، توانستند قرآن را به دلخواه خود تاویل و تفسیر کنند.

امام سجاد چهارمین پیشوای شیعیان، بعد از شهادت پدرشان و جوّ خفقان آن زمان که زمامداران ستمگر آشکارا به احکام اسلام دهن کجی می‌کردند و جامعه را چنان به فساد آلوده کرده بودند که قیام و اصلاح ناممکن شده بود، از این‌رو برای انجام رسالت خود که هدایت و تربیت انسان‌ها بوده است، با توسل به شیوه دعا و نیایش از مکتب غنی تشیع علوی پاسداری کردند.

یکی از روش‌های تاثیرگذار در اثبات حقانیت خود، بعد از روشنگری و بیان حقایق و نپذیرفتن آن توسط مخالفان، دعوت آنان به مباهله است؛ که هم سفارش قرآنی و هم سفارش روایی دارد. مباهله به‌معنی نفرین دو طرف مخاصمه است در حق یکدیگر؛ به این‌صورت که اگر ادعایشان دروغ باشد، نفرین و عذاب خداوند شامل حال شخص دروغگو شود.