یکی از کانال‌های وابسته به تشکیلات بهائیت با انتشار عکس‌نوشته‌ای مدعی شد که جناب میرزای شیرازی (مرجع عام شیعیان)، بهائی شده است. این در حالیست که بعلاوه‌ی آن‌که مبلّغان بهائی برای این ادعای بزرگ و گزاف خود سندی ارائه نداده‌اند، این سؤال را نیز بی‌جواب نهاده‌اند که چرا مؤمن به بهائیت توسط پیشوای بهائیان، «دجال» خطاب شده است؟!

بهائیان سعی دارند تا با استفاده از گذر تاریخ، بر غارت‌هایشان در عصر پهلوی، سرپوش نهند. اما حقیقتاً اسناد تاریخی بسیاری موجود است که از اقدام محاسباتی بهائیت برای غارت ایران، پرده برمی‌دارد. همچنان‌که فردوست می‌گوید: «بهائیان با رسوخ در دربار شاه ایران برای ثروتمند شدن جامعه‌ی بهائی استفاده کرده تا از این طریق اقتصاد مملکت را به دست گیرند».

هرچند که تشکیلات بهائیت درصدد است تا با مظلوم جلوه دادن خود در عصر پهلوی، جنایت‌هایش را علیه ملّت ایران کم‌رنگ جلوه دهد؛ اما حقیقتاً عصر پهلوی را می‌توان دوران رواج و پیشرفت بهائی‌گری نامید. از همین‌روست که پس از انقلاب اسلامی و کوتاه شدن دست بهائیت از چپاول مملکت، شاهد مخالفت بی‌امان بهائیت با نظام اسلامی هستیم.

جناب عبدالبهاء ضمن مقایسه‌ی مردم آمریکا با ایران، علّت سختی، گرفتاری و گرانی را که گریبان‌گیر ایرانیان شده است را عدم ایمان ایرانیان معرفی می‌کند. حال اگر ملاک ایمان را پیروی از فرقه‌ی ضالّه‌ی بهائیت در نظر بگیریم، تعداد بهائیان ایران از آمریکا بیشتر است. عجیب‌تر آن‌که ملحدی چون عبدالبهاء، ایمان ایرانیان را زیر سؤال می‌برد.

فرقه‌ی بهائیت همواره در تلاش بوده تا با سوءاستفاده از جذابیت زن‌ها، اهداف توسعه‌طلبی خود را به پیش برد. از این‌رو، تشکیلات بهائیت تلاش دارد تا از تمام ظرفیت‌های زنان به نفع خویش بهره برده و لذا استفاده از صدای زنان برای رونق بخشیدن به مجالس ماهیانه‌ی بهائی، کمترین استفاده‌ای است که از جنس زن در تبلیغ بهائیت به کار گرفته می‌شود.

یکی از اساسی‌ترین آموزه‌ی بهائیان که نزد آنان جایگاه والایی دارد، تبلیغ است. سیاستمداران بهائی در این راه دریافته‌اند که بهترین راه برای پیشبرد امر تبلیغ، سوءاستفاده از نقاط ضعف مخاطبین‌شان می‌باشد. از این‌رو مبلّغان بهائی با یافتن نقاط ضعف مخاطب خود، سعی دارند تا خوراک مسموم فکری خود را در روانش جای دهند.