محدثین شیعه، روایات فراوانی را از ائمه اهل بیت (علیهم‌السلام) نقل کرده‌اند که بر مشروعیت استغاثه از اموات دلالت می‌کنند؛ از همین‌رو مشخص می‌شود قول وهابیون مبنی بر ممنوعیت استغاثه از اموات، قولی باطل و به دور از حق بوده است.

وهابیت برای مشرک دانستن مسلمانان، افعال انسان‌ها را به دو قسم تقسیم کردند: افعالی را که فقط خدا می‌تواند انجام بدهد، لذا خواستن آن از غیر خدا شرک است و افعالی را که انسان‌ها هم می‌توانند انجام دهند، لذا خواستن آن از غیر خدا شرک نیست؛ در حالیکه طبق آیات و روایات، این تقسیم بندی وهابیت از اساس بدعت است و سر از شرک در می‌آورد.

یکی از بدعت‌های وهابی‌ها این است که اعمال مستحبی و مباح مسلمانان، هم‌چون استغاثه، توسل، طلب شفاعت و ... را شرک و بدعت می‌دانند، و افکار و رفتار مشرکین را بر اعمال مسلمانان تطبیق می‌‌دهند و آن‌ها هم‌چون خوارج، آیاتی را که در حق مشرکین نازل شده را حمل بر مسلمان می‌کنند.

محمد بن عبدالوهاب خارجی تکفیری، قائل است که مشرکین زمان پیامبران، توحید ربوبی داشتند و خدا را به عنوان رب قبول داشتند و مشکل آنها در توحید الوهی (عبادی) بود، و شرک مشرکین زمان ما، بدتر از شرک مشرکین زمان پیامبر است؛ در حالی‌که آیات متعدد، دلالت دارد که مشرکین، در ربوبیت نیز مشرک بوده‌اند.

وهابیت تکفیری، استغاثه و توسل به رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) را شرک و بدعت می‌دانند؛ در حالی‌که بسیاری از علمای اهل سنت، هم‌چون سفارینی حنبلی، قائل به استغاثه و توسل به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) بود و از نگاه وهابیت، باید سفارینی حنبلی دچار شرک ربوبی و الوهی باشد، چنان‌چه بن عثیمین می‌گوید.

وهابیت هم‌چون البانی، بناء مسجد بر قبور اولیای الهی را بدعت و وسیله به سوی شرک می‌دانند و قائل هستند آیه 21 سوره کهف، دلالت بر جواز مسجد بر روی قبور اولیای الهی نمی‌کند و این ساخت مسجد مربوط به شرایع قبلی بوده است و در شریعت اسلام از بناء مسجد بر قبور نهی شده است.