تقابل با عقلانیت امری مرسوم در بین وهابیت است. این جریان فکری سرتاسر تحجر و تعصب است و هر امری را که عموم بشر و مسلمانان تایید می‌کند، به دلیل انتفاء حجیت عقل مردود می‌داند. یکی از این امور بدعت است. بدعت در نزد عموم به معنای هر امر جدید و ناپسند در دین است. اما وهابیت هر امر نو و جدیدی را بدعت می‌پندارد و با آن می‌جنگد.

مسئله اعتقاد به وجود منجی، یکی از امور اعتقادی در زمینه دین باوری است که در بین ادیان و حتی در غیر آن نیز مطرح بوده و هست. از این رو مدعیان دروغین نیز با اهداف مختلف از جمله منحرف کردن جامعه از مسیر اصلی و کسب جاه و مقام برای خود در بین انسان‌های دیندار نمودند که امامان با بیان فرمایشاتی آن را پیش بینی کرده‌اند.

مخالفت آشکار و صریح با سنت‌های ثابت پیامبر اکرم را به روشنی می‌توان در رفتار وهابیان دید. از باب نمونه: ابن‌تیمیه حنبلی با ابراز خوشحالی و استقبال از تفکرات امویان و مروانیان می‌نویسد: «برخی از فقها معتقدند اگر شیعیان به مستحبی عمل کنند، به گونه‌ای که از شعار‌های آنان گردد، ما آن مستحب را کنار می‌گذاریم و به آن عمل نمی‌کنیم.»

بهشت برینی که خداوند متعال به انسان‌ها وعده داده است به هر بهانه‌ای به دست نمی‌آید. صرف همسر پیامبر بودن، دلیلی بر بهشتی بودن انسان نیست. برخی از علمای اهل سنت در کتب خود برای اینکه فضائلی در برابر فضائل اهل بیت برای سایر همسران پیامبر بتراشند، دست به جعل روایات متعدد زدند تا بتوانند آنان را هم طراز با خاندان پیامبر قرار دهند.

دوره دوم حکومت آل سعود با روی کار آمدن مشاری بن سعود بن عبدالعزیز شروع و با عبدالرحمن بن فیصل بن ترکی بن عبدالله بن محمد بن سعود به پایان رسید. با شکست عبدالرحمن و مهاجرت وی به کویت، این دوره حکومت وهابی ـ سعودی، به پایان رسید. سرانجام عبدالرحمن بن فیصل در سال 1346 هجری قمری در دوران حکومت فرزندش عبدالعزیز از دنیا رفت. 

ابن تیمیه و پیروان وی به استناد به عمل سلف بسیاری از اعمال مرسوم و پر ثواب مسلمانان را مورد نقد و تخریب قرار داده‌اند. یکی از این اعمال تبرک به قبر و یا لباس و یا هر آن چیزی است که به پیامبر(ص) مربوط باشد. اما این ادعا، رجما بالغیب است. شواهد عمل صحابه را جور دیگری نشان می‌دهد. آنها به منبر پیامبر(ص) تبرک می‌جستند.