4- عـَلِيُّ بـْنُ إِبـْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنِ الْحَارِثِ بْنِ بَهْرَامَ عَنْ عَمْرِو بْنِ جُمَيْعٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع مَنْ جَاءَنَا يَلْتَمِسُ الْفِقْهَ وَ الْقُرْآنَ وَ تَفْسِيرَهُ فَدَعُوهُ وَ مـَنْ جـَاءَنـَا يـُبـْدِي عـَوْرَةً قَدْ سَتَرَهَا اللَّهُ فَنَحُّوهُ فَقَالَ لَهُ رَجُلٌ مِنَ الْقَوْمِ جُعِلْتُ فِدَاكَ وَ اللَّهِ إِنَّنِي لَمُقِيمٌ عَلَى ذَنْبٍ مُنْذُ دَهْرٍ أُرِيدُ أَنْ أَتَحَوَّلَ عَنْهُ إِلَى غَيْرِهِ فَمَا أَقْدِرُ عَلَيْهِ فَقَالَ لَهُ إِنْ كُنْتَ صَادِقاً فَإِنَّ اللَّهَ يُحِبُّكَ وَ مَا يَمْنَعُهُ أَنْ يَنْقُلَكَ مِنْهُ إِلَى غَيْرِهِ إِلَّا لِكَيْ تَخَافَهُ
اصول كافى جلد 4 صفحه : 176 رواية : 4

ترجمه :
4ـ عـمروبن جميع گويد: امام صادق عليه السلام فرمود: [هر كه نزد ما آيد و فقه و قرآن و تـفـسـيـر انـرا جـويـد از او دست بداريد (تا بيايد و فرا گيرد) و هر كه نزد ما آيد تا عـيـبـى كـه خـدا پـوشـانـده اسـت فاش كند او را دور كنيد (و از آمدنش به نزد ما جلوگيرى كـنـيـد] يـكى از آنمردم (كه حاضر بود) عرض كرد: قربانت بخدا سوگند همانا من دير زمـانـى اسـت دچـار گـنـاهـى هـسـتـم و هرچه خواهم كه از آن گناه بسوى كار (نيك ) ديگرى بـيرون روم و آنار وانهم نتوانم ؟ حضرت باو فرمود: اگر راستگوئى پس همانا خدا تو را دوسـت دارد و چـيـزى جـلوگـيـر او نـشـده كـه تـو را از آن بـكـار (نـيـك ) ديـگـرى نقل دهد جز اينكه (خواهد) كه تو از او در ترس باشى .

شــرح :
مـجلسى (ره ) گويد: عورت بچيز قبيح گويند، و بهر چيز كه از آن شرم آيد و ظاهر اين اسـت كـه مـقـصـود اظـهـار و آشـكـار نـمودن گناهان خودش باشد كه اعتراف بآن موجب حد و تـعـريـز بـوده ، دسـتور داد كه [ آنها را دور سازيد] تا نزد ما بگناه خود اقرار نكنند بـلكـه (بـرود) و مـيـان خـود و خـداونـد تـوبـه كـنـد، و مـحـتـمل است مقصود اظهار عيبب ديگرى بوده كه مشهور بدان نشده چه براى غيبت كردن از او يـا بـراى اداء شـهـادت ، زيـرا پـنـهـان كـردن عـيـبـهـا بـهـتـر اسـت ، لكـن احـتـمـال اول ظـاهـرتـر اسـت و در كـتـاب حـدود مـؤ يـدى بـر آن بـيايد، و گفته شده است : آنـحـضـرت جـمـعـى از اصـحـابـش كه فراست داشتند به آنها دستور داده بود كه از ورود كـسـانـى كـه اهـل افـشاء اسرار هستند به نزد آنها جلوگيرى كنند، زيرا با شدت خوف و تـقـيـه كـه در كـار بـوده فـاش شـدن اسـرار ائمه عليهم السلام براى آنها و شيعيانشان مصلحت نبوده است .