وهابیون، با طلب شفاعت از اموات به شدت مخالف بوده و آن را ممنوع تلقی کرده‌اند. آنان برای اثبات این مدعای خود به ادله‌ای ازجمله انقطاع اعمال بعد از مرگ و عدم سماع موتی استناد جسته‌اند حال آنکه با توجه به متون اسلامی، اعمال انسان، پس از مرگ، منقطع نمی‌شود، همچنین اموات نیز صدای زندگان را می‌شنوند.

از امور شایع بین مسلمانان، تبرک به قبر و آثار اولیاء است که از صدر اسلام شایع بوده و کسی با آن مخالفت نداشت، تا این‌که ابن تیمیه حرانی با فهم غلط از دین، این امر را شرک دانست و شاگردانش نیز اندیشه وی را ترویج دادند، تا این‌که با روی کار آمدن فرقه گمراه وهابیت بدترین برخوردها را با تبرک‌جویان داشتند، در حالیکه بعد از مرگ وی، مریدانش به آب غسل و کفنش تبرک می‌جستند و آب غسلش را از باب تبرک به خانه‌هایشان بردند.

مسلمانان در کنار قبور اولیاء رفته و دعا می‌کنند، تنها به جهت عظمت و شرافتی که صاحب قبر نزد خداوند دارد و این را از بندگی در راه خدا کسب کرده است، و تنها می‌خواهند وی را واسطه خود و خداوند قرار دهند و هیچ‌گاه قصد عبودیت و بندگی صاحب قبر را ندارند که امری جایز و مشروع بوده و مورد تایید بزرگان اسلام قرار گرفته است.

از بن باز وهابی سؤال شد ذکرهایی مانند «لا اله الا الله» «الله اکبر» که در تشییع جنازه گفته می‌شود، مشروع است؟ پاسخ گفت: هیچ اصل و اساسی نداشته و در عادت گذشتگان هم نبوده؛ در حالی‌که در مسند احمد آمده پیامبر در تشییع جنازه‌ها، چهار یا پنج مرتبه این اذکار را مورد استفاده قرار می‌داد.

توسل به پیامبر، از اموری است که از صدر اسلام تاکنون بین مسلمانان بوده، تا قبل از قرن هفتم و ظهور ابن تیمیه، کسی منکر آن نبود، ولی وی با اندیشه افراطی خود مانع آن شد و وهابی‌ها با تاثیرپذیری از فکر غلط وی، توسل را منافی با توحید دانستند، تا جایی‌که معتقدند ایمان مسلمان با توسل از بین می‌رود، حتی بدتر از ابولهب و ابوجهل می‌شود.

علم غیب داشتن پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) و اولیاء، امری ثابت در بین مسلمانان است؛ اما به خلاف اعتقاد مسلمانان، وهابیت معتقد است این امر برای پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) ثابت نیست و حتی مسلمانان نباید بدان معتقد باشند، از این‌رو اگر چنین اعتقادی داشته باشند، کافر و مشرک می‌شوند؛ در حالی‌که این دیدگاهشان مخالف آیات قرآن است.