در منابع حدیثی امامیه، روایات فراوانی وجود دارد که زیارت امام حسین (ع) با پای پیاده را تأیید و بدان ترغیب کرده است؛ مانند این روایت که از امام صادق(ع) نقل شده که فرمودند: کسی که با پای پیاده به زیارت امام حسین (ع) برود، خداوند در ازای هر قدمی که بر می‌دارد، هزار ثواب برای او می‌نویسد و هزار گناه از او محو می‌کند و هزار درجه به او می‌دهد.

یکی از شخصیت‌های تاثیرگذار در تاریخ اسلام، وجود مقدس حضرت ابوالفضل (ع) است. مقام عبودیت و بندگی ایشان و تبعیت از ائمه معصومین (ع) را از مهمترین ویژگیهای شخصیتی ایشان می‌توان بیان کرد. حضرت ابوالفضل (ع) فردی توانمند در میدان نبرد با دشمن و بنده‌ای خدا ترس در میدان مبارزه با نفس بوده است.

ثمره‌ی شجره طیبه اهل بیت رسول خدا (ص) یعنی حضرت زینب (س) شخصیتی است که تربیت یافته مکتب قرآن و عترت بوده و سراسر زندگانیش مملو از نور ولایت و امامت بوده است. امام سجاد (ع) به ایشان فرمود: «شما عالم بدون معلم (دانشمند تعلیم ندیده) هستید و فهیمی هستید که کسی چیزی به شما تعلیم و تفهیم نکرده است.»

قائل شدن به این مطلب که شیعیان، امام حسین (علیه‌السلام) را به شهادت رسانده‌اند دارای تناقض و تضادی آشکار است. چرا که شیعه به یار و انصار و پیرو و نیز دوست‌دار یک شخص گویند، اما این‌که به قاتل و دشمنی که در صف و سپاه مقابل قرار گیرد نیز شیعه بگویند، کلامی واضح البطلان است.

نورعلی تابنده قطب سابق دراویش گنابادی با توجه به عقیده فاسد صلح کل که از عقاید مشترک بین همه طرائق صوفیه در سخنانی عجیب گفت که درب خانه من که شعبه‌ای از حسینیه است به‌روی همه باز است، اگر امام حسین (ع) بیاید به او خدمت می‌کنم. اگر شمر هم بیاید به او خدمت می‌کنم!

مولوی ازجمله صوفیانی است که همانند هم مسلکان خود در مکتب تصوف، نگاه نقادانه‌ای به عزاداری و گریه بر امام حسین (علیه السلام) دارد. علامه جعفری این اشعار مولوی را به نقد کشیده و معتقد است که واقعه به این عظیمی، نباید با نگاه عاطفی و احساسی مورد تحقیر قرار گیرد. وی معتقد است که مولوی دو موضوع فرد و اجتماع را، در این داستان به هم مخلوط نموده و به نتیجه نادرستی رسیده است.