فضایل امیرالمؤمنین
از جمله شرایط متکلمان برای امامت امام، این است که باید افضل اهل زمانش باشد. خداوند متعال می‌فرماید: « أفمن یهدی إلی الحقّ أحقّ أن یتبع أمّن لا یهدّی إلّا أن یهدی فما لکم کیف تحکمون »؛ [ یونس / 35 ] « آیا آنکه خلق را به راه حقّ رهبری می‌کند سزاوارتر به پیروی است یا آنکه نمی‌کند مگر آنکه خود هدایت شود.
امام در امت اسلامی از جایگاه کعبه برخوردار است؛ میلاد امیرالمؤمنین به عنوان اوّلین امام در کعبه، معرفی فرزندان آن حضرت به عنوان وارثان کعبه، پاک کردن کعبه از لوث وجود بت‌ها، اعلان برائت در سرزمین وحی به‌وسیله امیرالمؤمنین به عنوان شخصی از خاندان پیغمبر و اوّلین امام، ظهور امام عصر (عج) در این سرزمین و از کنار کعبه، همگی حاکی از پیوند عمیق میان امام و کعبه است و نمی‌تواند اموری تصادفی و بدون ارتباط با یکدیگر باشد. امام نیز مانند کعبه ملجأ و پناهگاه مردم و مدار و محور زندگی توحیدی است.
حضرت علی (علیه‌السلام) شخصیتی بی‌نظیر در جهان اسلام است، کسیکه در دامان پیامبر پرورش یافت و در اوج قله‌ی کمال معنویت و و تکامل انسانی جلوه کرد و به شایستگی مقام وصایت و جانشینی پیامبر خاتم را کسب کرد. شخصیتی که همتایی نداشت و از شنیدن حالات ایشان، دشمنانشان هم تحسین و تأیید می‌کردند.
حضرت علی و امامان معصوم (علیهم‌السلام) پس از ایشان به عنوان اوصیاء و حجج الهی، تمامی ویژگی‌های پیامبر را دارا هستند. آنها در علم و خرد و عقل در بالاترین مراتب هستند. چرا که هدایت جامعه بشری بر عهده آنهاست. اما جریان سقیفه این فرصت طلایی را از امت اسلامی گرفت و با سوار شدن بر افکار جامعه، مسلمانان را به گمراهی کشاندند.
احمد بن حنبل کسانیکه حضرت علی (علیه‌السلام) را لعن کرده و به آن حضرت دشنام و ناسزا می‌گفتند را توثیق کرده و روایات ایشان را به آسانی می‌پذیرد و از جمله این افراد حریز بن عثمان است، که یکی از فضایل امیرالمؤمنین را وارونه جلوه می‌دهد.
مسلمین غیر مغرض بر این باورند که آیات فراوانی در قرآن کریم در منقبت حضرت علی نازل شده است. از آن‌جایی که این امر یک فضیلت محسوب می‌شود، اهل سقیفه بیکار ننشسته و گفتند برخی از آیات در شأن خلفا نازل شده است. مثل آیه 33 سوره زمر است که بیان می‌کنند در فضیلت خلیفه اول نازل شده است. هرچند که اهل سنت بر این نظر اتفاق ندارند.
عالم سنی «حسن بن فرحان المالکی» از محققان اهل سنت عربستان در کتاب خود به نام ( داعیه و لیس نبیا) به معنی «مبلّغ نه پیامبر» به نقد خطاهای «محمد بن عبدالوهاب» می‌پردازد، وابراز تعجب می‌کند که چگونه علمای وهابی این همه خطا و اشتباه را در کلمات شیخ نادیده گرفته و به سادگی از آن گذشته‌اند. سپس می‌افزاید: اگر بعضی از آنان، حتی چند مورد از خطاهای وی را یاد آور شده بودند، من ضرورتی برای نوشتن این کتاب نمی‌دیدم، ولی چه کنم که همه سکوت کردند.
یکی از اتفاقات قطعی تاریخ، انتخاب حضرت علی (علیه‌السلام) از سوی رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) برای جانشینی و وصایت است. این امر آن‌قدر واضح و آشکار است که حتی بسیاری از دشمنان آن روز حضرت به این افتخار حضرت علی (علیه‌السلام) اعتراف داشتند. حتی غاصبان خلافت هم می‌دانستند که آن جایگاه برای آنان نیست.
فضائل اهل‌بیت (علیهم‌السلام) به خصوص امام علی (علیه‌السلام) به حدی است که قابل انکار نیست. یکی از این فضائل، فداکارای حضرت امیر (علیه‌السلام) در لیله المبیت است که با خوابیدن خود در بستر پیامبر در حفظ جان حضرت رسول (صلی‌الله‌علیه‌وآله) ایثار کرد. این فضیلت علی‌رغم اعتراف علمای اهل‌سنت از سوی ابومنصور ماتریدی انکار شده است.
بزرگان اهل سنت به خوبی چهره ابن تیمیه را شناخته و با مطالبی که در کتاب‌های خود آورده‌اند درباره او افشاگری‌ها نموده‌اند. از باب نمونه «شوکانی» در معرفی محمد بخاری حنفی می‌گوید: «محمد بخاری حنفی از ابن‌تیمیه بسیار متنفر بود تا جایی که در مجلسش تصریح می‌کرد که هر کس ابن‌تیمیه را «شیخ الاسلام» بداند کافر است.
با وجود این اسناد و شواهد تاریخی درباره برتری حضرت علی (علیه السّلام) بر تمامی صحابه حتی ابوبکر، عمر و عثمان، عده‌ای با انگیزه کتمان فضائل حضرت علی و تنقیص مقام و منزلت آن حضرت، به جعل احادیث و نسبت دادن آن به حضرت علی پرداخته‌اند. یکی از این احادیث جعلی و دورغین، روایتی است که از محمد بن حنفیه فرزند امیرالمؤمنین نقل شده است.
یکی از نمادهای دشمنی وهابیان با پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و اهل‌بیت آن حضرت، جرم دانستن محبت اهل‌بیت (علیهم السّلام)، تحمل نکردن فضائل آنان، برخورد فیزیکی و خانه‌نشین کردن ناقلین فضائل آن حضرات معصومین و جلوگیری از نقل و انتشار فضائل اهل‌بیت (علیهم السّلام) و تحمل نکردن انتقاد از امویان است.
روایاتی در سفارش به محبت امیرالمومنین علی (علیه السلام) از پیامبر (صلی الله علیه و آله) در منابع روایی اهل سنت موجود است. این روایات به نقل از پیامبر می‌گویند: هر کس علی را دوست بدارد، مرا دوست دارد و هر کس علی را دشمن دارد، مرا دشمن داشته است و هر کس علی را اذیت کند، مرا اذیت کرده است و هر کس مرا اذیت کند، خدا را اذیت کرده است.
بخاری در نقل حدیث از صحابی پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) برخورد دوگانه‌ای را اتخاذ کرده به نحوی که از ابوهریره با سابقه سه سال اسلام و یک و نیم سال حضور در مدینه الرسول 93 روایت و از امیرالمومنین علی (علیه السلام) که همواره در محضر پیامبر (ص) بود تنها 9 روایت نقل کرده است.