عزاداری و گریه کردن برای امام حسین (علیه‌السلام) در روایات شیعه، امری جایز، بلکه بافضیلت است و روایات بسیاری در این موضوع در منابع شیعه ذکر گردیده و یافت می‌شود؛ به همین خاطر شیعیان به دستور صریح امامان معصوم خود و آگاهی از اصل قضیه و تبعیت از ایشان، از این فیض الهی که خود یک تعظیم و تکریم و بزرگداشت است، پیروی می‌کنند تا علاوه بر ثواب و پاداش اخروی که درباره‌ی آن گفته شد، روحیه ظلم ستیزی و مبارزه با ستمگران و شهادت در مقابل تمام مکتب‌های مخالف که در برابر شیعه صف‌آرایی کردند شکل بگیرد و این‌گونه روحیه چیزی نیست جز مرثیه، مدیحه‌سرایی، زیارت، گریه و عزاداری بر مصائب اهل بیت پیامبر خصوصاً برای امام حسین (علیه‌السلام) به جهت خنثی کردن تلاش دشمنان که سعی می‌کردند نام او را از بین ببرند که موفق نشدند.
و اما آن روایات وارده عبارتند از:
امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند: «افرادى كه فوق العاده گريه كردند، پنج نفرند... و گریه امام سجاد به خاطر شهادت مظلومانه پدر بزرگوارش، حسین بن علی بود...»[1] که مدت آن در بعضی از روایات ده سال و در برخی دیگر بیش از سی سال بوده است.» و نیز فرمودند: «هر گریه‌ای در مصائب مکروه است، مگر گریه برای امام حسین.»[2] یعنی ترک صبر و جزع کردن در مصائب، اجر و پاداش انسان را از بین می‌برد، مگر گریه برای امام حسین که استثناء شده است، و پیامبر اکرم به دخترشان فاطمه فرمودند: «هر چشمی در قیامت گریان است جز چشمی که بر حسین گریه کند، آن چشم همیشه خندان و به نعمت‎های بهشتی بشارت داده می‌شود.»[3] هم‌چنین از امام رضا (علیه‌السلام) وارد شده است که فرمودند: «کسی‌که مصیبت‌هایی را بر ما وارد شده به یاد آورد و بر آن گریه کند، در قیامت همراه ما خواهد بود، کسی‌که به یاد مصائب ما گریه کند و دیگران را بگریاند، چشمان او روزی که همه‌ی چشمها گریانند، گریان نخواهد بود و کسی‌که در جلسه‌ای بنشیند که در آن جلسه، امر ما احیا و برپا می‌شود، دل او در روزی که دل‌ها می‌میرد، زنده می‌شود و نمی‌میرد.»[4]
بنابراین عزاداری برای سرور و سالار شهیدان، امام حسین (علیه‌السلام) و اهل بیت پیامبر (علیهم‌السلام)، گرچه خود نوعی جهاد و تعظیم شعائر الهی قلمداد می‌شود، اما عقیده بر لزوم محبت به آنان طبق نص صریح قرآن، «آیه مودة» از اساس و ارکان دین اسلام است که باید به آن ملتزم بود، لذا از مصادیق جهاد و احیاء دین اسلام به‌شمار می‌آید و بس.

پی‌نوشت:

[1]. «البکائون خمسه، آدم، یعقوب، یوسف، فاطمه بنت محمد و علی بن الحسین...» وسائل الشیعه، شیخ حرّ عاملی، مکتبه الاسلامیه، تهران، ایران، باب جواز البکاء علی المیت و المصیبه، ج12 ص922.
[2]. «کل الجزع و البکاء مکروه سوی الجزع و البکاء علی الحسین.» بحار الانوار، علامه مجلسی، موسسه الوفاء، بیروت،لبنان، باب جواز و البکاء...، ج44 ص280.
[3]. «کل عین باکیه الا عین بکت علی مصاب الحسین فانها ضاحکه مستبشره بنعیم الجنه.» بحار الانوار، علامه مجلسی، ج44 ص293.
[4]. «من تذکر مصابنا و بکی لما ارتکب منّا، کان معنا فی درجتنا یوم القیامه، و من ذکر بمصابنا فبکی و أبکی لم تبک عینه یوم تبکی العیون و من جلس مجلساً یحیی فیه أمرنا لم یمت قلبه بم تموت القلوب.» بحار الانوار، علامه مجلسی، ج44 ص278.