متن مقاله
از آن‌جایی که بنیان‌گذار فرقه وهابیت به جهالت و نادانی توأم با افراطی‌گری در میان فرق و مذاهب اسلامی معروف است، باز تاریخ می‌نویسد که در زمان حیات خودش هم به همین صفت شناخته شده بود و اطرافیان او با هشدار از افراط و تفریطی که او به دنبال آن بود برحذرش می‌داشتند، اما او هیچ‌گاه (همانند اسلافش) حاضر به پند و اندرز از ایشان نگردید تا جایی که با تهمت و افترا و دروغ، افکار و عقاید باطلش را رواج داده و با هجمه‌های سنگین نسبت به بعضی از مذاهب اسلامی، ازجمله مذهب شیعه امامیه، آنان را مورد انتقاد قرار داده و تلاش می‌کرد تا آن‌ها را خارج از جرگه اسلام معرفی کند. یکی از جهالت‌های او در مبحث اعتقادات شیعه، موضوع ایمان به رجعت است که شیعیان طبق صریح آیات قرآن و روایات وارده به آن معتقدند، لذا با هتاکی و جسارت در کتاب خود ذیل این بحث این‌گونه می‌نویسد که: «در مبحث ایمان داشتن به رجعت، گمراه‌ترین عالم شیعی یعنی محمد بن بابویه قمی (شیخ صدوق)، در کتاب عقایدش گفته: امامان شیعه فرموده‌اند که هر کس به رجعت ما ایمان نیاورد، از ما نیست. تمامی عالمان ما به رجعت عقیده داشته، گفته‌اند که پیامبر و امام علی و امامان دوازده‌گانه در آخرالزمان زنده گشته، پس از خروج مهدی (علیه‌السلام) و کشته شدن دجّال، زنده می‌گردند و نیز هر یک از خلفای سه‌گانه و قاتلان امامان زنده شده تا حدّ بر آن‌ها جاری شود، خلفا کشته می‌شوند تا تقاص جنایات خود را بدهند، قاتلین و ستمگران بر دار آویخته می‌شوند و... و نیز برخی از عالمان شیعه می‌گویند ابوبکر و عمر به دار آویخته شده و آن درخت خشک می‌شود، بر اثر این پدیده عده‌ی زیادی از اهل حق گمراه می‌گردند... برخی دیگرشان می‌گویند درخت خشک سبز می‌گردد و به این جهت شمار دوست‌داران ابوبکر و عمر افزون می‌گردد... پس از این جریان دنیا 50هزار سال باقی است یا 120هزار و برای هر امام شیعه اثنی عشری 12 هزار سال... برخی گفته‌اند، مگر برای حضرت مهدی (علیه‌السلام) که 80 هزار سال می‌ماند، ... بعد، از حضرت آدم، شیث، ادریس، نوح، و دیگر پیامبران به نوبت رجعت می‌کنند تا به مهدی (علیه‌السلام) منتهی می‌شود و دنیا فانی نیست و آخرت به وقوع نمی‌پیوندد، چنین از ایشان نقل شده. والله اعلم.»[1]
در ردّ سخن غیر منطقی و افسانه‌گونه‌ی او که به داستان بیشتر شبیه است تا به واقعیت، باید گفت که، اولاً: شیعه به خیلی از این مطالب اعتقاد ندارد، چرا که برخی از روایات وارده که او به آن‌ها استشهاد کرده، روایات ضعیف و نادرست و... است. ثانیاً: آن‌قدر جهل و نادانی او به مسائل اعتقادی شیعه زیاد است که بدون تحقیق و جستجو دائماً می‌گوید: گفته شده در کتب شیعه نوشته شده، یا چنین از آنان نقل گشته، شنیده شده که آن‌ها این طور می‌گویند و... و این از یک عالم بعید است که این‌گونه اظهارنظر کند. ثالثاً: دروغ و افترایی که او به شیعیان می‌بندد، از بدترین و زشت‌ترین سخنانی است که از او صادر شده، چرا که او در این کتاب ذیل رجعت صراحتاً می‌گوید شیعه به قیامت ایمان و اعتقاد ندارد و حال این‌که چگونه چنین چیزی ممکن است در حالی‌که شیعیان پیرو اهل بیت پیامبرند و تابع اوامر و نواهی محض آن‌ها هستند.
رابعاً: شیعیان با استناد به آیات قرآن و روایات پیامبر و اهل بیت (علیهم‌السلام) بر رجعت تاکید دارند و به آن معتقدند، از جمله آیه: «أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ خَرَجُوا مِنْ دِيَارِهِمْ وَهُمْ أُلُوفٌ حَذَرَ الْمَوْتِ فَقَالَ لَهُمُ اللَّهُ مُوتُوا ثُمَّ أَحْيَاهُمْ ۚ...[بقره/243] آیا ندیدی جمعیتی را که از ترس مرگ از خانه‌های خود فرار کردند و آنان هزاران نفر بودند؛ خداوند به آن‌ها گفت بمیرید، سپس خدا آن‌ها را زنده کرد.» و هم‌چنین آیاتی مانند: [آل عمران/49]، [مائده/110،55،56]، [بقره/259،28]، [نمل/83]، [سجده/20]، [غافر/11] و... و در روایات از جمله این روایت که پیامبر فرمود: «لتتبعن سنن الذین...[2] سنت‌های کسانی را که پیش از شما بودند، وجب به وجب و ذرع به ذرع پیروی خواهید کرد، حتی اگر به لانه سوسمار رفته‌اند، شما نیز خواهید رفت.» مقصود از سنت در این روایت، همان قوانین طبیعی الهی است که بر امت‌های گذشته جاری گردید، مثل رجعت مردگان که برخی از داستان‌های آن در قرآن صراحتاً بیان گردیده است.
در نتیجه می‌بینیم که دروغ و افترایی که او از روی جهل و نادانی به شیعه نسبت می‌دهد، بی‌اساس و باطل است و خداوند افراد گمراهی مانند او را که در قلب و دل او مرض و کینه و دشمنی است را زیادتر و گمراه‌ترش می‌کند. فاعتبروا یا اولی الابصار

پی‌نوشت:

[1]. رساله فی الرد علی الرافضه، محمد بن عبدالوهاب، دار الآثار، صنعاء، یمن، ص31.
[2]. صحیح بخاری، بخاری، دار احیاء التراث العربی، بیروت، لبنان، کتاب الاعتصام، باب قول النبی، ج9 ص126.
صحیح مسلم، مسلم نیشابوری، دار الفکر، بیروت، لبنان، کتاب العلم، ج4 ص2054.
مسند، احمد بن حنبل، دار الفکر، بیروت، لبنان، ج3 ص84.