محدثان بزرگ اهل سنت در مهم‌ترین منابعشان به این مطلب اقرار و اعتراف دارند که برخی از اصحاب پیامبر، صراحتاً به دشمنی با اهل بیت (علیهم‌السلام) می‌پرداختند، ازجمله:
عبدالمطلب بن ربیعه بن حرث می‌گوید عباس بن عبدالمطلب با ناراحتی خدمت پیامبر رسید و من آن‌جا بودم و پیامبر فرمود: چرا ناراحتی؟ عرض کرد: ای رسول خدا! ما را با قریش چه شده که وقتی به وابستگان خود بر می‌خورند، با روی گشاده، با هم برخورد می‌کنند، اما وقتی به ما برخورد می‌کنند، گونه‌ی دیگرند؟ رسول خدا خشمگین شد و چهره‌اش سرخ گشت و فرمود: سوگند به خدایی که جانم در دست اوست، به دل آدمی ایمان وارد نمی‌شود، مگر آن‌که شما را به خاطر خدا و رسول دوست بدارد، ای مردم! هر که عمویم را بیازارد، مرا آزرده، عموی آدمی هم‌سنگ پدرش است.[1] و علی (علیه‌السلام) می‌فرماید: رسول خدا دستم را گرفته، در یکی از راه‌های مدینه راه می‌رفتیم که به باغی رسیدیم، عرض کردم ای رسول خدا! چه باغ زیبایی! فرمود: در بهشت زیباتر از آن برای توست. وقتی کسی در راه نبود، مرا در آغوش کشید، سپس گریه کرد، عرض کردم: چرا می‌گریی؟ فرمود: کینه‌هایی از تو در سینه‌ی مردمان است که فقط پس از من آن‌ها را آشکار کنند! پرسیدم آیا آن زمان دینم در سلامت است؟ فرمودند دین تو در سلامت است.[2]
هم‌چنین سعد بن ابی‌وقاص می‌گوید: در مسجد، من و دو نفر نشسته بودیم و از علی بد و بیراه می‌گفتیم، که رسول خدا، خشمگین پیش آمده، نشانه‌های خشم در چهره‌اش دیده می‌شد، از خشمش به خدا پناه بردم، فرمود: شما را با من چه شده؟ هر که علی (علیه‌السلام) را بیازارد، مرا آزرده است. این حدیث را هیثمی، ابویعلی، بزار، احمد بن حنبل، طبرانی و ... با اختصار و تفصیل در کتاب خود آورده‌اند، و نیز زر می‌گوید که علی (علیه‌السلام) فرمود: سوگند به خدایی که دانه را شکافت و موجودات را آفرید، پیامبر به من فرمود: جز مومن مرا دوست ندارد و جز منافق با من دشمن نیست.[4]
در نتیجه افرادی مانند محمد بن عبدالوهاب که به دروغ این سخن را به شیعه نسبت می‌دهند که شیعیان می‌گویند: خدا برای مصاحبت با رسول الله کسانی را برگزید که با افراد برجسته‌ی اهل بیت دشمنی داشتند، سخنی گزافه و یاوه‌گویی بی‌اساس است. بلکه با این احادیث وارده و احادیث دیگر، جز این نمی‌توانیم بگوییم، صحابه‌ای که با علی دشمن بودند، در حقیقت با پیامبر دشمن بودند، چون فرمود: هر که علی را دوست بدارد، مرا دوست داشته، و هر که علی را دشمن بدارد، مرا دشمن داشته است.[5]

پی‌نوشت:

[1]. مستدرک علی الصحیحین، حاکم نیشابوری، دارالفکر، بیروت، لبنان، ج3 ص233.
[2]. مجمع الزوائد، هیثمی، دار الکتاب العربی، بیروت، لبنان، ج9 ص118.
[3]. همان، ج9 ص129.
[4]. صحیح مسلم، مسلم نیشابوری، دارالفکر، بیروت، لبنان، کتاب الایمان، باب دلیل علی انّ حبّ الانصار و علی من الایمان... ج1 ص86.
[5]. مستدرک علی الصحیحین، حاکم نیشابوری، دارالفکر، بیروت، لبنان، ج3 ص130