خداوند انسان را خلق کرد و برای رسیدن او به فلاح و رستگاری، انبیاء و رسولان را فرستاد. رب العالمین هدف از خلقتش را چنین بیان فرمود که «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ.[ذاریات/56] و جن و انسان را نیافریدم، مگر برای آن‌که مرا عبادت کنند.» به این معنی که هدف از خلقت انسان، پرستش خداوند تبارک و تعالی است.
از آن‌جایی که انسان به خودی خود نمی‌تواند مسیر رسیدن به صراط مستقیم را از بین حق و باطل تشخیص دهد، خداوند برای راهنمایی بشر پیامبران را فرستاد تا به مردم راه و طریق هدایت را رهنمون شوند. علاوه بر آن خداوند یک پیامبر درونی به نام عقل که وجه تمایز بین انسان و مابقی مخلوقات خداوند است را نیز در وجود انسان نهاد تا به واسطه آن بتواند خوب را از بد تشخیص دهد.
از طرفی شیطان لعین و رجیم نیز به عزت و جلال خداوند قسم یاد کرد که همه مردم را اغوا خواهد کرد «قَالَ فَبِعِزَّتِكَ لَأُغْوِيَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ، إِلَّا عِبَادَكَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِينَ.[ص/82و83] [شيطان] گفت پس به عزت تو سوگند كه همگى را جداً از راه به در مى‌برم، مگر آن بندگان پاكدل تو را.»
مگر کسانی‌که دارای قلب سلیم باشند. بنابراین انسان با استعانت از خداوند، رسولان الهی و نیروی درونی عقل، می‌تواند مسیر صحیح زندگی خود را تشخیص دهد و خود را از شر شیطان لعین و رجیم برهاند و به فلاح و رستگاری دست پیدا کند.
وجود انواع دوراهی‌هایی که در طول زندگی بر سر راه انسان قرار می‌گیرد، هر کدام به نوعی آزمایش و میدان سنجش برای انسان است که تا چه اندازه توانسته است با کمک گرفتن از مواردی که خداوند برای او تبیین فرموده است، راه درست را انتخاب کند و به سرمنزل مقصود رهنمون شود.