وهابیت نام گروه و فرقه‌ای است که طی سده‌های اخیر با حمایت کشورهای اجنبی مانند انگلیس روی کار آمد. بنیان‌گذار این فرقه شخصی به نام محمد بن عبدالوهاب بود که با هم‌دستی حکومت وقت، افکار شخصی و عقاید دینی خشک و افراطی خود را در شبه جزیره‌ی عربستان ترویج و گسترش داد و اسلام افراطی را بر همگان عرضه کرد و از ره آورد این تندروی‌ها، جنایات بی‌شماری را به‌وجود آورد و خون‌های زیادی به زمین ریخته شد. این فرقه به صورت موروثی هنوز در عربستان بر مسند حکومت هستند و هر جایی از بلاد اسلامی ظلم و ستم و جنگ و خونی صورت گیرد پای این فرقه در میان است.
در هر حال علمای این فرقه به دو صورت -تندرو و میانه رو یا همان معتدل- در این کشور حضور دارند که از جمله عالمان افراطی معاصر این فرقه که بعدها به میانه‌رو متمایل گردید، حسن بن فرحان مالکی است. او در توضیح واژه نام وهابیان می‌گوید: «من از این‌ها به واژه وهابی تعبیر می‌کنم و این طعنه زدن به آن‌ها نیست، چرا که عنوانی است که به آن شهرت پیدا کردند، و لازم هم نیست که شیخ محمد بن عبدالوهاب، خود مذهبش را به این اسم نام‌گذاری کرده باشد، چون هیچ مذهبی را صاحب آن مذهب نام‌گذاری نکرده است،... حتی شاگردان آن امامان نیز نام مذهب را انتخاب نکرده‌اند، بلکه مردم با نظر بر روش و بعد از مرگ آن‌ها آن را انتخاب کرده‌اند...»[1] او برای تبرئه خود از این اسم که خود نیز وهابی است، می‌گوید: «به خاطر عقاید باطل و افکار فاسد این فرقه که همه‌ی مسلمانان را کافر می‌شمارند و مردم هم به نیّات آن‌ها آگاهی پیدا کرده‌اند و از ایشان دوری گزیدند، برای جلب رضایت مردم، اینان می‌گویند ما سنی حنبلی هستیم و با اهل سنت دیگر مذاهب اسلامی یکی هستیم و وهابی نیستیم...»[2]
و در جای دیگری به نقل از کتاب «درر السنیّه...» می‌گوید: «کلمه‌ی وهابی نه صفت مذمت و سرزنش است و نه مدح و ستایش، ولی تعجب می‌کنم که بعضی از مقلدان این مذهب می‌گویند، دشمنان ما این نام را درباره‌ی ما گفته‌اند. با این‌که علمای وهابی در کتاب‌های خود این نام را با افتخار درباره‌ی خود به‌کار می‌برند... از جمله این عالمان عبارتند از: سلیمان بن سحمان، محمد بن عبداللطیف، شیخ حامد فقهی، محمد رشید رضا، احمد ابوتامی، مسعود ندوی و...»[3] هم‌چنین حسن سقاف در کتاب خود می‌گوید: «پیروان ابن عبدالوهاب در عربستان به وهابی معروفند، اما در خارج از عربستان به عنوان سلفی خود را مطرح و معرفی می‌کنند.»[4]
نتیجتاً و در هر حال وهابی یا سلفی در معنا و مفهوم و مصداق، با آن دیدگاه باطل و فاسد، از یک آبشخور آب می‌نوشند که آن هم برمی‌گردد به ابن تیمیه، منتها با رنگ و لعاب دیگر که البته ماهیت حقیقی ایشان برای مسلمانان تمام بلاد اسلامی آشکار و مشخص است.

پی‌نوشت:

[1]. ابن تیمیه امام سلفی‌ها، الیاس قاسم اف، مرکز چاپ و نشر، قم، ایران، فصل 5 ص456-457.
[2]. همان، ص457 پاورقی.
[3]. درر السنیه...، زینی دحلان، مکتبه الحقیقه، استانبول، ترکیه، ج8 ص433.
[4]. الابشاره و الاتحاف، حسن سقاف، دار الامام نووی، مسقط، عمان، ص28