متن مقاله
محبت اهل بیت (علیهم‌السلام) در منابع دینی بسیار تأکید شده است؛ خداوند در قرآن کریم درخواست مودت به آنان از طرف مسلمانان را به پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به عنوان اجری برای رسالت سفارش کرده است؛ پیامبر نیز در موارد مختلف سفارش اهل بیت را کرده، ازجمله به مسامانان فرموده است که آنان از قرآن جدا نمی‌شوند، کسی به آنان به همراه قرآن تمسک کند، قطعاً گمراه نخواهد شد.
محبت به معنای دوست داشتن است و می‌تواند یک‌طرفه باشد، و مودت ارتباط عاطفی دو سویه است و یا «به ظهور و بروز محبت» در اندیشه، گفتار و رفتار آدمی «مودت» می‌گویند؛ نشانه محبت و مودت به اهل بیت در عمل باید هویدا باشد و نیز دوستی با دوستان اهل بیت و دشمنی با دشمنان ایشان از نشانه‌های دیگر این محبت است؛ کمترین این محبت و مودت، احترام به آنان در ظاهر است و از موارد احترام به میت مسلمان هم، تشییع آبرومندانه و قبری مشخص است؛ وقتی به قضایای صدر اسلام و زندگانی پنج تن آل‌عبا و رفتار مسلمانان با آنان می‌نگریم، درمی‌یابیم که مسلمانان به این سفارش خدا و رسول چندان عمل نکرده و شاید بتوان گفت عکس این دستور عمل کردند، در این نوشته به تعامل مسلمانان در زمان حیات اهل بیت پرداخته نشده، ولی به احترام ظاهری پس از وفات که برای هر مسلمانی شایسته است بنگریم.
پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) قبرشان مشخص و مورد احترام است و با حساسیت مسلمانان به این مسأله، وهابیت تاکنون جسارت خاصی به این قبر نکرده است، ولی طبق گزارش تاریخ، پیامبر اسلام تشییع جنازه نشد و قدرت‌طلبی باعث شد، این احترام به جسد ایشان صورت نگیرد و نماز میت به جماعت بر ایشان خوانده نشد.[1]
حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) نیز شبانه تشییع شده و حدود هفت نفر در تشییع ایشان شرکت داشته و قبرشان نیز مخفی است.[2]
امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) در روز تشییع شدند ولی جسارت به جسد ایشان صورت گرفت و پس از تطهیر مجدد در بقیع مدفون شدند و تا حدی قبر مشخص ایشان مورد احترام بود، تا این‌که صد سال پیش (1344قمری) در تخریب قبور بقیع و قبرستان‌های مکه، قبر ایشان نیز تخریب شد.[3]
امام حسین (علیه‌السلام) نیز تشییع جنازه‌ای نداشت، و پس از سه روز جسدشان در مکانی که به شهادت رسیده بودند، دفن گردید؛ قبر ایشان هم در دوره‌های مختلف گاهی با احترام زیاد و گاهی با تخریب و بی‌احترامی مواجه شد.[4]
اما امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) که پس از شهادت، بر اساس وصیتشان شبانه غسل و کفن شدند و شبانه تشییع گردیدند و برای در امان ماندن از کینه‌ورزی و اهانت بنی‌امیه و خوارج نسبت به قبر شریفشان، محل دفن مخفی ماند.
شیخ مفید آورده است که امام حسن و امام حسین (علیهماالسلام) جسد مطهر امیرالمؤمنین را به «غری» در نجف کوفه بره، دفن کردند و بنا به وصیت امیرالمؤمنین، قبرشان تا زوال دولت بنی‌امیه مخفی ماند و چون قدرت به دست بنی‌عباس افتاد، در زمان امامت امام صادق (علیه‌السلام)، توسط ایشان قبر مطهر جد بزرگوارشان آشکار شد و امام صادق (علیه‌السلام) چون پیش منصور دوانیقی، دومین خلیفه عباسی می‌رفت، قبر امیرالمؤمنین را زیارت می‌کرد و از آن به بعد، شیعیان چون متوجه این امر شدند، به زیارت قبر مطهر حضرت علی (علیه‌السلام) شتافتند.[5]
ابن حزم نیز در کتاب اسماء الخلفاء می‌گوید: قبر امیرالمؤمنین در «غری» یعنی در نجف، نزدیک کوفه است.[6] ابن اثیر هم در کتاب «الکامل» می‌گوید: قبر امیرالمؤمنین در همین مکانی است که در آن زیارت شده و به آن متبرک می‌شوند.[7] ابن طقطقی نیز از علمای قرن 7 می‌گوید: امیرالمؤمنین شبانه در نجف دفن شد و قبر ایشان مخفی بود تا این‌که بالاخره قبر ایشان آشکار گشت.[8]

پی‌نوشت:

[1]. «آیا سخن ابن‌تیمیه در مورد دفن پیامبر صحیح است؟»
[2]. «سبب دفن شبانۀ حضرت فاطمه (علیها السّلام)»
«آیا دفن شبانه حضرت زهرا(س) به‌خاطر ندیدن نامحرمان بود؟»
[3]. «جنایات مروابن بن‌حکم»
[4]. «در كيفيّت دفن اجساد طاهره شهداء»
[5]. «وقد كان  يَعْلَم ذلك قبل أوانه ويُخْبر به الناسَ قبلَ زمانه ، وتولّى غسلَه وتكفينَه ابناه الحسن والحسينُ  بامره ، وحَمَلاه إلى الغَرِيّ من نَجَفِ الكوفة ، فدَفَناه هناك وعَفّيا موضِعَ قبره ، بوصيّة كانت منه إليهما في ذلك ، لما كان يعلمه  من دَوْلة بني أُميّة من بعده ، واعتقادهم في عَداوته ، وما ينتهون إليه بسوء النيّات فيه من قبيح الفعال والمقال بما تمكّنوا من ذلك ، فلم يزل قبرهُ  مخفىً حتّى دَلّ عليه الصادقُ جعفرُ بنُ محمّد  في الدَوْلة العبّاسية ، وزاره عند وروده إلى أبي جعفر - وهو بالحِيْرة ـ فعَرَفَتْه الشيعة واستأنَفوا إذ ذاك زيارته  وعلى ذُرّيته الطاهرين.» شیخ مفید، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج1، ص10.
[6]. رسائل ابن حزم، ابن حزم اندلسی، ج2، ص162. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[7]. «و الاصح ان قبره هو الموضع الذی یزار و یتبرک به.» الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، ج3، ص262. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[8]. الفخری فی الآداب السلطانیه و الدول الاسلامیه، ابن طقطقی، ص101. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.