خداوند جهان خلقت را آفرید و مردم بر روی این کره خاکی، روزگار خود را سپری می‌کنند. ناگفته پیداست زندگی دنیوی، هیچ‌گاه به صورت کامل بر وفق مراد کسی نبوده و گذران زندگی در دنیا همواره با سختی و تعب همراه بوده است. بخشی از سختی و گرافتاری‌های دنیوی مربوط به عوامل طبیعی و نظام دنیوی است که خواه ناخواه، همه ناگزیر از آن هستیم، اما بخش دیگر ناملایمات مربوط می‌شود به ناهنجاری‌هایی که برخی انسان‌ها نسبت به هم‌نوعان خود به وجود می‌آورند.
در این راستا خداوند پیام‌آوران و رسولانی را برای مردم فرستاده تا مردم را به اخلاق و شیوه صحیح زندگانی در تعامل با دیگران راهنمایی کنند که علی‌رغم وجود ارسال رسل و آمدن همه پیامبران الهی، باز هم عده‌ای از مسیر حق و شیوه درست زندگی کردن تخطی کرده و قدم در راه ناصواب گذاشتند.
وجود همه این نابسامانی‌ و گرفتاری‌ها، همه مردم با عقاید مختلف را به یک نتیجه همسان می‌رساند که حتماً باید کسی بیاید و اوضاع نابسامان دنیا را سامان بخشیده و حق و حقیقت را حداقل برای یک دوره در سرتاسر جهان طنین‌انداز کند. در این راستا دین اسلام و خاصه شیعیان به این مسئله اهتمام بیشتری داشته و به نسبت عقاید انسان‌های دیگر، فرد مشخص و معین‌تری را قائل هستند. ایشان آن فرد را دوازدهمین امام و یازدهمین فرزند از نسل پیامبر اعظم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌داند.
شیعیان از جمله خصوصیات ایشان را عصمت می‌داند، چرا که فردی که می‌خواهد جهان را پر از عدل و داد کند و تمام نابرابری‌ها و ظلم‌ها را برچیند، لاجرم می‌بایست خودش از جمیع خطایا مصون و مبرّا باشد. شیعه اعتقاد دارد تولد منجی عالم، مهدی موعود در نیمه شعبان سال 255 هجری قمری واقع شده است[1] و بر طبق روایات اسلامی برای ایشان دو غیبت صغری و کبری را معتقد است و هم‌اینک ایشان را در پس پرده غیبت می‌داند.[2]

پی‌نوشت:

[1]. دانشنامه امام مهدی، ج2، ص218 تا 221
[2]. پایگاه اطلاع رسانی حوزه، «غیبت صغری و کبری»، کد خبر: 63841، تاریخ 12/7/1391