روز پایانی در ایام تعطیلات نوروز که در سیزدهمین روز از فروردین قرار دارد، به نام روز طبیعت نام‌گذاری شده است. در گذشته بنابر عقاید خرافی برخی از پیشینیان، از این روز به نحسی یاد می‌شد و مردم برای بیرون کردن نحوست آن، به بیرون از خانه‌های خود می‌رفتند و در واقع سیزده را به در می‌کردند. رفته‌رفته این نگرش غلط کم‌رنگ شد و مردم 13 نوروز را نحس نمی‌دانند و باورهایشان تغییر کرده است.
امروزه 13 نوروز، به عنوان روز طبیعت و روز پایانی تعطیلات نوروزی است و به این مناسبت مردم به دامان طبیعت می‌روند و یک روز شاد و مفرح را در کنار خانواده و دوستان خود سپری می‌کنند و از مناظر چشم‌نواز طبیعت لذت می‌برند و خاطرات آن را در اذهان و حافظه دوربین‌ها به ثبت می‌رسانند.
رفتن به دامان طبیعت و گشت و گذار از کوهساران، چشمه‌ها و رودخانه‌ها و دیگر مناظر طبیعی در دشت‌ها و باغستان‌ها می‌تواند از دو دیدگاه مورد نظر قرار بگیرد. اول آن‌که هدف از آن، تنوع در محل و نوع زندگی، ولو برای یک روز باشد که زندگی صحرایی را در کنار دیگر مردم تجربه کنیم و یک روز شاد و مفرح را در کنار سایر عزیزان به انتها برسانیم. اما نگرش دیگری را نیز می‌توان در این راستا مورد توجه و عنایت قرار داد و آن نگاه به طبیعت از منظر اسلامی است. به این معنی که در ضمن سفر گروهی و دسته‌جمعی به طبیعت و بهره بردن از منظر چشم‌نواز آن، کمی هم در چگونگی خلقت، نوع آفرینش، نقاشی خدا در طبیعت و پی‌بردن به عظمت و توانایی خداوند را نیز مورد توجه قرار دهیم.[1]
بی‌شک چنین بینشی، نه تنها ما را از لذت بردن در روز طبیعت محروم نمی‌کند، بلکه ما را با اندوخته‌های دیگری که به سلامت روحی و روانی ما منجر خواهد شود، سوق می‌دهد. در این راستا می‌توان به کودکان و فرزندان نیز در این زمینه آگاهی داد و باعث رشد و ترقی ذهنی ایشان شد.

پی‌نوشت:

[1]. خبرگزاری بین المللی قرآن، «آموزه‌های نگاه کردن به طبيعت برای انسان در قرآن/ دليل اهميت طبيعت در اسلام»، کد خبر: 3484724، تاریخ نشر: 13 فروردین 1395.