متن مقاله
وهابی: فقهای شیعه، انسان‌های ثروت‌اندوزی هستند. به چه دلیلی باید وجوهات مردم در اختیار فقیهان شیعه قرار گیرد؟
شیعه: ما به‌خوبی می‌دانیم که شما چرا به فقهای شیعه حمله کرده‌اید؛ زیرا بیشترین ضربات را از فقیهان شیعه متحمل شده‌اید. فقیهانی که زاهدانه زندگی کرده و با وجوهات شرعیه‌ای که در اختیار دارند، توانسته‌اند کتاب‌هایی مفید در رد شما بنویسند و عالمانی را تحویل جامعه بدهند که شما را رسوا کنند؛ به همین جهت از ناحیه آن‌ها احساس خطر کرده و با چنین تهمت‌هایی درصدد ضربه‌زدن به آن‌ها هستید. این در حالی است که فقیهان شیعه، هیچ‌گونه تصرف شخصی در این وجوهات ندارند و همه وجوهات را در راه ترویج معارف اسلامی هزینه می‌کنند.

وهابی: به جای طفره رفتن، به سوال من جواب بده. چرا باید این وجوهات در اختیار فقیهان قرار بگیرد.
شیعه: خمس بر دو قسم است. حق امام و حق سادات. این دو حق در زمان حیات پیامبر و امام در اختیار ایشان است، ولی در زمان غیبت در اختیار فقیه جامع الشرایط است؛ زیرا عالمان و فقیهان وارثان پیامبر هستند[1] و می‌دانند که چگونه هزینه کنند. افزون بر آن‌که این یک اصل عقلایی است که کسی باید متصدی این امور باشد که هم امانت‌دار باشد و هم عالم و آگاه، و فقیهان شیعه، هم امین هستند و هم آگاه به زمان و به درستی آن را هزینه می‌کنند.

وهابی: ما هم قبول داریم که علما ورثه انبیا هستند، ولی این دلیل نمی‌شود که خمس باید در اختیار فقها قرار بگیرد. آیا روایتی نیز وجود دارد که باید خمس در اختیار فقها قرار بگیرد.
شیعه: بله! روایتی از رسول الله وجود دارد که حضرت به سلمان و ابوذر سفارش کرد که خمس را به حاکم اسلامی بدهید.[2] این روایت تصریح دارد که باید خمس را به حاکم اسلامی که در دوران غیبت، فقیه جامع الشرایط است پرداخت کرد؛ اکنون من یک سوال از شما دارم، می‌توام بپرسم.

وهابی: بپرس.
شیعه: شما که زکات را در سودالتجاره واجب می‌دانید، این ثروت را در اختیار چه کسی قرار می‌دهید؟ آیا عالمان شما این زکات را به دست می‌گیرند؟

وهابی: بله! عالمان ما زکات را در دست دارند تا از این طریق به اسلام خدمت کنند و آن را در راهش مصرف کنند.
شیعه: عالمان ما هم مثل عالمان شما، خمس را در راهش مصرف می‌کنند؛ بنابراین اگر اشکالی دارید، این اشکال به خودتان نیز وارد است. هر پاسخی که شما برای مصارف زکات که در دست عالمانتان است بدهید، ما نیز همان پاسخ را خواهیم داد.

پی‌نوشت:

[1]. إِنَّ الْعُلَمَاءَ وَرَثَةُ الْأَنْبِيَاء. کلینی، کافی، دار الكتب الإسلامية، تهران‏، 1407ق، ج1، ص32.
[2]. «وَ إِخْرَاجِ الْخُمُسِ مِنْ كُلِّ مَا يَمْلِكُهُ أَحَدٌ مِنَ النَّاسِ حَتَّى يَرْفَعَهُ  إِلَى وَلِيِّ الْمُؤْمِنِينَ وَ أَمِيرِهِمْ وَ مَنْ بَعْدَهُ مِنَ الْأَئِمَّةِ مِنْ وُلْدِهِ.» شیخ حر عاملی، وسائل الشیعه، موسسه آل البیت، قم، 1409ق، ج9، ص553.