بزرگان صوفیه برای فرار از مذمت دیگران در پاسخگویی درباره برخی از بدعت‌های خود به‌مانند مسیحیان عمل می‌کنند و آن عمل را از اسرار به شمار می‌آورند کما اینکه شاهدبازی را برای اهل آن از اسرار می‌دانند. این دقیقاً شبیه پاسخ مسیحیان درباره تثلیث است که می‌گویند اول ایمان به یار تا بعد از آن تثلیث را بفهمی. حال‌آنکه اسلام حقیقی برخلاف تصوف می‌گوید اول بفهم بعد ایمان بیاور.

شطح از جمله بدعت‌های است که دوری و مخالفت صوفیه با قرآن و روایات ائمه اطهار (علیهم السلام) را آشکار می‌کند. چنانچه باخرزی از بزرگان صوفیه، شطح را سخنی مخالف شرع می‌داند که نتیجه آن حق است. حال آنکه در روایات شیعه بر این امر تأکید شده است که هر آنچه مخالف قرآن باشد امری باطل است، حتی اگر روایتی باشد که به ائمه اطهار (علیهم السلام) نسبت داده باشند.

یکی از اعمال صوفیه، ذکر خدا با شیوه‌های ساختگی و جعلی است که نمونه‌ای از این ذکر، رقصیدن و چرخیدن به دور خود و لگدمال شدن است، که آن را موهبتی عظیم برای خود می‌شمارند، در حالی که در اسلام، ذکری سفارش شده که با آرامش و طمأنینه باشد.

فرقه صوفیه، درباره‌ی حضرت امیرالمؤمنین و فرزندانش غلو کرده و گزافه‌گویی‌های مختلفی درباره‌ی آنان گفته‌اند، به‌گونه‌ای که امام را از حدّ ذات خود فراتر برده، به مقام الوهيّت رساندند و همچنين امام را از حدّ خود خارج كرده، و قائل به نبوّت ايشان شدند. در حالی که هم در قرآن و هم در کلام ائمه‌ی معصومین(علیهم‌السلام) به شدت از غلو و گزافه‌گویی پرهیز و از آن نهی شده است.

صوفیه برای رسیدن به خلسه با الگوبرداری از شمنیست ها که همان ساحران و کاهنان هستند، شباهت‌های زیادی به آنها در راه رسیدن به وجد و خلسه پیدا کرده‌اند. ازجمله این شباهت‌ها می‌توان به توصیف‌ناپذیر بودن تجارب و مشاهدات در هنگام خلسه، گفتن سخنان کفر آلود در هنگام وجد و خلسه، رسیدن به خلسه به‌وسیله رقص و سازوآواز و استعمال مواد مخدر و مشربات مسکر اشاره کرد.

شیوه و روش‌های مختلف فرق برای جذب افراد به این فرقه‌ها متنوع است. یکی از این شیوه‌ها بهره‌گیری از ادبیات و واژه‌هاست. باید به این مطلب مهم دقت داشت که زیباسازی ادبیاتی و واژه‌سازی دلیل بر حقانیت فرقه نیست و برای این منظور باید به عقاید و آثار ایشان مراجعه نمود.