اهل سنت، پیروی یکی از مذاهب اربعه (حنفی، شافعی، مالکی، حنبلی) را واجب می دانند، ولی وهابیت تقلید کردن از مذاهب اربعه را، حرام و مخالف قرآن می دانند. از باب نمونه: محمد بن عبدالوهاب، مؤسس سلفی معاصر و احیاگر سلفی­‌گری در دوران معاصر، فتوا به جواز قتل هر کس می‌دهد که این عقیده اهل‌‌سنّت و جماعت را دارد.

یکی از مهم­‌ترین سیاست­‌هایی که وهابیت در جهت اهدافِ خود با آن به مبارزه برخاسته­‌اند، سیاست تقریب بین مذاهب اسلامی است، که این مسئله با مطالعه ریشه‌های اندیشه سلفیت و وهّابیت در قرن هفتم و هشتم بر همگان روشن می‌باشد. ابن‌تیمیه از همان ابتدا تمامی مسلمانانی را که با عقائد شخصی‌اش، هم رأی و هم مسلک نبودند، کافر معرفی کرد.

تبرک جستن به صالحان و اولیاء الهی، از سیره مسلمین در طول تاریخ بوده است و علمای بسیاری چه از شیعه و چه از اهل سنت، به جواز و مشروعیت تبرک تصریح کردند. ابن حجر عسقلانی از عالمان طراز اول اهل سنت از جمله کسانی است که چندین اثر خویش به جواز تبرک به صالحان و آثارشان تصریح نموده ولیکن محققان وهابی کتاب سخن وی را باطل شمرده‌اند.

بر خلاف همه مسلمانان که یزید را مسئول شهادت امام حسین (علیه السلام) می‌دانند، و حتی او را لعن می‌کنند، وهابیت برای دفاع از یزید و تبرئه‌ وی، وقایع عاشورا را تحریف می‌کند. ابن‌تیمیه يکی از تئوريسين‌های اصلی وهابيت‌، بر خلاف نظر همه علماء اهل‌سنت، می‌گوید: «يزيد به هيچ وجه دستور به قتل امام حسين (علیه السّلام) نداد.»

ابن تیمیه، خود را پیرو مذهب حنبلی و امام احمد بن حنبل می‌دانست و این در حالی است که وی در مواردی مانند جواز و مشروعیت تبرک به آثار صالحین و پیامبر با احمد بن حنبل به مخالفت پرداخته و بر خلاف نظر احمد، تبرک را شرک دانسته که در این صورت احمد بن حنبل نیز باید طبق نظر او مشرک باشد، چراکه بارها به آثار پیامبر تبرک جسته است.

ابن تیمیه تئوریسن بزرگ وهابیت، تبرک به آثار صالحین را حرام و شرک دانسته، ولیکن پیروان او پس از مرگش به بدن او و حتی به شپش‌های بدنش تبرک جسته و آب غسلش را نوشیدند و زنان جنازه او را بوسیدند و مردان عمامه‌های خود را بر بدن او می‌کشیده و کلاه و ریسمان گردنش را به نیت تبرک با قیمت زیادی خریدند! که نمونه‌ای است از تناقضات وهابیت!