پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ این‌که بگوییم تمامی ادیان در دنیا، به نوعی خود را حق می‌دانند و بر حقانیت خود دلائلی دارند، حرف بی‌راهی نیست. هرچند می‌دانیم که در واقع این چنین نیست، و این‌گونه نیست که همه‌ی ادیان جهان، بر حق باشند. بدیهی است که هیچ مکتبی در عالم، جز مکتب بی‌اساس پوزیتویسم (کثرت گرایی) به این مساله اعتقادی ندارد.
این‌که کدام مکتب درست می‌گوید، بماند و در این مختصر گنجایش طرح چنین مباحثی نیست. اما گاهی اوقات، انسان این ایده‌ها را از سوی مکاتبی می‌شنود، که اتفاقاً از سوی اکثر بزرگان و ادیان و مذاهب جهان، به‌عنوان یک فرقه‌ی منحرف و افراطی و بی‌مبنا، شناخته شده است. به‌عبارت دیگر، گاهی اوقات انسان از شنیدن برخی از کلمات، متعجب شده و بیشتر از این‎که بخواهد به آن پاسخ دهد، نسبت به غفلت و گمراهی گوینده‌ی این سخنان، در شگفت می‌شود.
مثلاً همین فرقه‌ی منحرف[1] و افراطی[2] وهابیت که تقریبا می‌توان گفت اگر پول نفت آل سعود نبود، هرگز نمی‌توانست از مرز چند شهر خاص در خود شبه جزیره‌ی عربستان هم فراتر رود، چه برسد به این‌که بخواهد در سطح دنیا، این ایده تبلیغ و ترویج شود.
مروجان این فرقه‌ی منحرف، گاهی اوقات ادعاهایی می‌کنند، که شگفتی انسان دو چندان می‌شود. مثلاً در یکی از کتاب‌هایی که به‌دست تنی چند از بزرگان این فرقه نگاشته شده است، چنین آمده: «جایز نیست کسی از روش آل شیخ ( محمد بن عبدالوهاب) تخطی کرده و عدول کند، چون صراط مستقیم این است و هر کس از آن روی گردان شود، راه اهل جهنم را پیموده است.»[3]
حال با وجود این همه اشکالات بی‌پاسخ که وهابیان با آن مواجه هستند، و روز به‌روز بر این اشکالات بی‌پاسخ افزوده می‌شود، این ادعا چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟ با این تفاصیل، وهابیت بیشتر از این‌که صراط مستقیم باشد، صراط شیطان است.

پی‌نوشت:

[1]. انحرافات فکری ابن تیمیه رهبر جریان وهابیت.
[2]. نقد نظريّه وهّابيّت، در تكفير مسلمانان.
[3]. تنی چند از بزرگان وهابی، الدرر السنیه فی الاجوبه النجدیه، ج14، ص 375، محقق: عبد الرحمن بن محمد بن قاسم، چاپ ششم، 1417ق.