پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ وهابیت در عقیده پیرو ابن تیمیه هستند. ابن تیمیه به‌خاطر اعتقاد سلفی که دارد، تمامی اصحاب را و اعمال و افکار ایشان را بالاتر از همه مسلمانان می‌داند. وهابیت نیز به پیروی از این مسلک، قدم در راه بزرگ‌تر جلوه دادن صحابه، از اهل بیت گذاشتند و در این راه، چنان افراط کرده‌اند، که صحابه را حتی از اهل بیت (علیهم السلام) و حتی در بعضی مواقع از پیامبر (صلی الله علیه و آله) بالاتر می‌دانند.
نظرات شرم‌آور ایشان درباره نقش عمر در جلوگیری از اشتباهات پیامبر (صلی الله علیه و آله) مشهور است. آن‌ها در تمام نوشته‌های خود، بیان فضایل صحابه را بر اهل بیت پیامبر (صلی الله علیه و آله) مقدم می‌دارند. این در صورتی است، که هرکس اندک اطلاعی از تاریخ صدر اسلام داشته باشد، می‌داند که سفارش‌های پیامبر (صلی الله علیه و آله) درباره اهل‌بیت (علیه السلام) خویش و جایگاه ایشان در اسلام، قابل مقایسه با دیگر افراد نیست. همان‌طور که در حدیث ثقلین، پیامبر (صلی الله علیه و آله) اهل بیت (علیه السلام) را هم‌سنگ و هم‌ردیف قرآن قرار داده است و ایشان را در کنار قرآن، مایه هدایت مسلمانان می‌داند. پیامبر (صلی الله علیه و آله) تنها راه هدایت بشر را تبعیت از قرآن و اهل بیت با هم می‌داند و این نشان از جایگاه مهم و بالای اهل بیت پیامبر (صلی الله علیه و آله) در هدایت‌گری ایشان دارد.
با این اوصاف از گروهی که داعیه پیروی از پیامبر (صلی الله علیه و آله) را دارد، تعجب است که نه‌تنها به جایگاه اهل بیت احترام نمی‌گذارند، بلکه به قاتلین و ظالمین به حق اهل بیت (علیه السلام) نیز توجه کرده و از ایشان تجلیل و احترام می‌کنند. چنان‌که آلبانی درباره نفرینی که پیامبر (صلی الله علیه و آله) درباره معاویه کرده است، آن را به نحوی توجیه می‌کند.
وی در بیانی ابتدا می‌گوید: «فالظاهر أن هذا الدعاء منه صلى الله عليه وسلم غير مقصود، بل هوما جرت به عادة العرب في وصل كلامها بلا نية.[1] ظاهراً این است که ایشان این دعا را قصد نکرده است، بلکه برحسب عادت عرب در آوردن این اصطلاحات، این جمله را تکرار می‌کند.»
او حتی در این زمینه پا را فراتر گذاشته است و برای دفاع از معاویه مقام پیامبر (صلی الله علیه و آله) را تنزل می‌دهد، تا جایی که قائل است، ایشان بر غضب خود تسلط نداشته و گاهی نادانسته مرتکب اشتباه و سب و لعن مسلمین می‌شده‌اند. برای این امر، وی، به روایتی جعلی، استناد می‌کند که در آن پیامبر (صلی الله علیه و آله) سب و غضب خویش را به بشر بودن خود نسب داده است،[2] و برای مخاطبین خود، طلب اجر از خداوند دارد.[3]
این روایات دارای سه اشکال عمده است:
الف) از طرف خود رجالیون اهل سنت، مورد خدشه قرار گرفته است و درباره رجال آن نقدهای جدی دیده می‌شود، چه این‌که در کتاب‌های تهذیب التهذیب[4] و کتاب طبقات المدلسین[5] به نقدهایی درباره رجال این روایات اشاره شده است.
ب) از طرفی این روایت، مقام پیامبر (صلی الله علیه و آله) را پایین می‌آورد و از او انسانی که توان کنترل خشم خود را ندارد، جلوه می‌دهد و این با صدها روایت و اصول اساسی اسلام در تعارض جدی است.
ج) از همه مهم‌تر روایات با نص قرآن در تعارض است. در جایی که خداوند می‌فرماید: «و ما ینطق عن الهوی.[نجم/3] و هرگز از روی هوا و هوس، سخن نمی‌گوید.» سخن از خطای پیامبر (صلی الله علیه و آله) در خشمگین شدن، دشنام و لعن در خشم، آن هم بدون دلیل، امری نابخشودنی است.
قاعدتاً باید وهابیان روش خود را در این اشتباهات اصلاح کنند و برای تصحیح افکار خود از شأن پیامبر (صلی الله علیه و آله) نکاهند.

پی‌نوشت:

[1]. سلسلةالاحادیث الصحیحة، محمد ناصر الدين الألباني ، ج1 ص 165 مركزالنعمان للبحوث والدراسات ، صنعاء – اليمن، 2010 م.
[2]. اوما علمت ما شارطت عليه ربي؟ قلت: اللهم إنما أنا بشر، فأي المسلمين لعنته أو سببته فاجعله له زكاة وأجرا  من نیز بش هستم  و گاهی ندانسته شخصی را سب می کنم ف پس هر کس را سب کردم ، این سب و لعن  را زکات و اجری  برای آن شخص قرار بده".سلسلة الاحادیث الصحیحة، البانی، محمد ناصر الدين الألباني، ج8، ص450، مركزالنعمان للبحوث والدراسات ، صنعاء – اليمن، 2010 م.
[3]. سلسلة الاحادیث الصحیحة، محمد ناصر الدين الألباني ، ج1 ص 165 مركزالنعمان للبحوث والدراسات ، صنعاء – اليمن، 2010 م.
[4]. تهذیب التهذیب ج2 ص 66 عسقلاني، احمد بن علي، نشر دائرة المعارف النظامية، هند، چاپ اوّل، 1326 هـ.ق.
[5]. طبقات المدلسین ص 33أ أحمد بن علي بن محمد بن أحمد بن حجر العسقلاني ،بی‌تا، بی‌نا.