پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ ماه مبارک رمضان است و معمولاً مسلمانان در این ایام بیشتر قرآن تلاوت می‌کنند. زیرا رمضان، ماه نزول قرآن است. «إِنَّا أَنْزَلْناهُ في‏ لَيْلَةِ الْقَدْرِ.[قدر/1] ما آن [قرآن‏] را در شب قدر نازل كرديم.‏» و از آن‌جا که به اتفاق عامه و خاصه، شب قدر یکی از لیالی ماه رمضان است، پس قطعاً قرآن در این ماه نازل شده است.
این روزها بیشتر از گذشته از صدا و سیمای ایران، تلاوت‌های زیبا از قاریان مصری، عراقی، ایرانی و... پخش می‌شود. علاوه بر شبکه‌های قرآن، دیگر شبکه‌ها نیز ساعاتی را به تلاوت قرآن اختصاص می‌دهند. اما یکی از سوالاتی که ذهن را، به‌خود مشغول می‌کند، این است که چرا برخی از قاریان، تلاوت خود را با جمله «صدق الله العظیم» پایان می‌دهند و در مقابل، برخی دیگر با جمله «صدق الله العلی العظیم» به قرائت خود خاتمه می‌بخشند.
امروزه گفتن یا نگفتن کلمه «العلی» در جمله پایانی تلاوت، راهی برای تشخیص مذهب قاری است. قاریانی که جمله «صدق الله العلی العظیم» را در پایان تلاوت می‌گویند، شیعه هستند و قاریانی که جمله «صدق الله العظیم» را در پایان تلاوت قرائت می‌کنند، سنی مذهب هستند. اختلاف در این امر، اگر چه چیز مهمی نیست، ولی از تعصب بی‌جا و رویکرد منفی برادران اهل سنت، نسبت به شیعیان خبر می‌دهد.
شیعیان با توجه به روایت نبوی، جمله «صدق الله العلی العظیم» را در انتهای قرائت تلاوت می‌کنند. «...مَا ابْتِدَاءُ الْقُرْآنِ وَ مَا خَتْمُهُ قَالَ يَا ابْنَ سَلَامٍ ابْتِدَاؤُهُ‏ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‏ وَ خَتْمُهُ صَدَقَ‏ اللَّهُ‏ الْعَلِيُ‏ الْعَظِيم.‏..[1] عبدالله بن سلام در ضمن سؤالاتی از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) پرسید: در ابتدا و انتهای قرائت قرآن چه بگوییم؟ حضرت فرمودند: در ابتدای قرآن «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ»‏ و در پایان آن «صَدَقَ‏ اللَّهُ‏ الْعَلِيُ‏ الْعَظِيم».»
اما برادران اهل سنت متعصبانه برخورد کرده و می‌گویند شیعیان اسم امیرالمومنین علی (علیه السلام) را در کنار اسم خداوند می‌آورند. این در حالی است که هیچ‌یک از شیعیان، با چنین تصوری نام «العلی» را در انتهای تلاوت به‌کار نبرده‌اند، بلکه این نام را یکی از صفات خداوند می‌دانند. چنان‌چه خداوند تبارک و تعالی در دو جای قرآن خود را با نام العلی و العظیم خوانده است. یکی در آیت الکرسی «وَسِعَ كُرْسِيُّهُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ وَ لا يَؤُدُهُ حِفْظُهُما وَ هُوَ الْعَلِيُّ الْعَظيم‏.[بقره/255] تخت (حكومت) او، آسمان‌ها و زمين را در برگرفته؛ و نگاهدارى آن دو [آسمان و زمين‏]، او را خسته نمی‌كند. بلندى مقام و عظمت، مخصوص اوست.» و دیگری در سوره شوری «لَهُ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ وَ هُوَ الْعَلِيُّ الْعَظيم‏.[شوری/4] آن‌چه در آسمان‌ها و آن‌چه در زمين است از آن اوست؛ و او بلند مرتبه و بزرگ است!».
با این بیان چه خوب می‌شد که اهل سنت، دست از تعصبات نابه‌جا برداشته و چنین پندارهای باطلی را، به شیعه نسبت ندهند. شیعه اگر چه معتقد به امامت امیرالمومنین علی (علیه السلام) است و او را شایسته‌ترین فرد بعد از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و اله) می‌داند، اما علی (علیه السلام) را نیز بنده‌ای از بندگان خدا می‌داند. و هیچ‌گاه نام او را در کنار نام الله قرار نخواهد داد.

پی‌نوشت:

[1]. مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوارالجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، دار إحياء التراث العربي - بيروت، دوم، 1403 ق، ج‏57، باب 37، ص243.