پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مسائلی چون متوسل شدن به پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) یا درخواست شفاعت از آن حضرت، قرن‌ها در میان مسلمانان رواج داشته و دارد. به‌عبارت بهتر، می‌توان چنین گفت که این مسائل از همان زمان حیات پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) در میان صحابه و پس از ایشان در میان تابعین و... رایج بوده و احدی در صحت این امور و مشروعیت آن شک نداشته است.[1]
تا این‌که ابن تیمیه[2] کلماتی را به زبان جاری ساخت، که چند قرن پس از او، توسط محمد بن عبدالوهاب، دوباره این حرف‌ها زنده شد و نتیجه‌ی آن چیزی است، که در میان وهابیت و گروه‌های تکفیری می‌بینیم، که تنها به‌جرم اعتقاد به مسائلی چون توسل، و طلب شفاعت از پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) مسلمانان بی‌گناه را به خاک و خون می‌کشند.
درباره‌ی جواز این مسائل مقالات متعددی نگاشته شده است.[3] اما آن‌چه این‌جا بدان اشاره می‌کنیم، نکته‌ی جالبی است که در کلام یکی از علمای بزرگ مصر، به آن بر می‌خوریم. از نظر ایشان نه‌تنها توسل به پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) پس از وفات ایشان جایز است، بلکه می‌گویند سیره‌ی امت اسلام اعم از پادشاهان و غیره، این بوده که آن‌ها بعد از وفات پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) به ایشان نامه می‌نوشتند. این نامه‌ها در بردارنده‌ی مطالب مختلفی بوده است. از سلام و تحیت فرستادن برای آن حضرت گرفته، تا طلب شفاعت از ایشان و متوسل شدن به آن مقام عظمی، در انجام حوائج دنیوی و اخرویشان. پس از این‌که نامه‌ها نوشته می‌شد، توسط پیکی آن را به سوی مدینه و قبر آن حضرت می‌فرستادند.[4]
آقایان وهابی و سلفی، آیا این موارد را در کتب بزرگان اهل سنت، دیده‌اید؟ آیا از مفاد کتب اصلی خود اطلاع دارید؟[5] اصرار بر مذهبی خود ساخته، که هیچ پشتوانه‌ی فکری و علمی ندارد، نتیجه‌ای جز فضاحت و سردرگمی برای شما نخواهد داشت؟

پی‌نوشت:

[1]. توسّل به اولياي الهي.
[2]. نظريّه ابن تيميّه.
[3]. مشروعیت شفاعت و توسل در کتاب عقاید اهل سنت.
[4]. قلشقندی، احمد بن علی، صبح الاعشی فی صناعه الانشاء، ج6، ص 469، دارالکتب العلمیه، بیروت، بی‌تا.
[5]. مشروعیت توسل به اموات در صحیح بخاری.