پايگاه جامع فرق، اديان و مذاهب_ مسیحیان اعتقاد دارند كه عيسی (عليه‌السلام) فرزند خداوند است و يكی از اقانيم ثلاثه (پد، پسر، روح‌القدس) كه مجموعاً به‌عنوان يك خداوند به شمار می‌روند، اما قرآن كريم به‌طور مطلق، داشتن پسر را برای خداوند كريم نفی می‌کند، چه اين ابن، عيسی (عليه‌السلام) باشد چه غير او. زيرا:
1- حقيقت فرزند اين است كه، فرزند جزئی از موجودات زنده است كه باتربیت تدريجی و مراقبت، به فرد ديگری از نوع خودش تبديل می‌شود، کاملاً معلوم است كه اين نسبت در مورد خداوند متعال محال است، زيرا اين امر به آن معناست كه بگوييم خداوند جسم مادی است که دارای تركيب و زمان و مكان است. [1]
2- اطلاق الوهيت و خالقيت و ربوبيت به غير خداوند لازمه اين است كه آن شخص قائم به نفس (کاملاً مستقل) باشد و ديگران هم به او وابسته باشند، درحالی‌که اين ويژگی منحصر در ذات خداوند متعال است و همه مخلوقات در همه‌چیز خود به او محتاج‌اند.
3- اگر بگوييم خداوند اراده كرده كه صاحب فرزندی شود، (چون اين كار تدريجی حاصل می‌شود) مستلزم این است كه بگوييم خداوند دارای فعل تدريجی است و فعل تدريجی براي اجسام مادی است، درحالی‌که خداوند هر چیزی را كه اراده كند در همان لحظه به وجود می‌آورد، نه به‌تدریج. [2]
آيات 116 و 117 سوره بقره هر سه اين موارد را دربر می‌گیرد: «وَ قالُوا اتَّخَذَ اللَّهُ وَلَداً سُبْحانَهُ بَلْ لَهُ ما فِى السَّمواتِ وَ الْارْضِ كُلٌ لَهُ قانِتُونَ بَدِيعُ السَّمواتِ وَ الْارْضِ وَ إذا قَضَى أَمْراً فَإِنَّما يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ [بقره/ 116 و 117]؛ و (يهود و نصارى و مشركان) گفتند: خداوند، فرزندى براى خود انتخاب كرده است- منزه است او- بلكه آنچه در آسمان‌ها و زمين است، از آن اوست و همه در برابر او خاضع‌اند. هستی‌بخش آسمان‌ها و زمين اوست و هنگامی‌که فرمان وجود چيزى را صادر كند، تنها مى‏‌گويد: موجود باش و آن، فورى موجود مى‏‌شود». لفظ «سبحانه» به مورد اول اشاره دارد. جمله «له ما فى السموات و الأرض كلّ له قانتون»، به مورد دوم اشاره دارد؛ و جمله «إذا قضى أَمْراً فَإِنَّما يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ»، به مطلب سوم دلالت دارد. [3]

پی‌نوشت‌:
[1]. مفاهيم القرآن، آیت‌الله‌العظمی جعفر سبحانی، نرم‌افزار مجموعه آثار آيت الله سبحانی، ج‏6، ص 492.
[2]. همان، ص 492.
[3]. همان، ص 493.