پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ علم‌غیب اهل‌بیت (علیهم السلام) از جمله عقائدی است که از سویی، شیعه بر آن پافشاری می‌کند و از سوی دیگر، مورد مخالفت سرسختانه وهابیان قرار گرفته است. وهابیت معتقد است که هر آن‌کس که معتقد به علم غیب برای غیر از خداوند باشند، طاغوت است. محمد بن عبدالوهاب در این‌باره می‌گوید: «طاغوت‌ها زیاد هستند؛ اما پنج دسته در راس طاغوت‌ها هستند، که چهارم آن‌ها کسی است که معتقد باشد، غیر خداوند دارای علم غیب است».[1]
این در حالی است که علم غیب اهل‌بیت (علیهم السلام) مورد تایید قرآن و سنت است. خداوند در این‌باره می‌فرماید: «عَالِمُ الْغَيْبِ فَلَا يُظْهِرُ عَلىَ‏ غَيْبِهِ أَحَدًا* إِلَّا مَنِ ارْتَضىَ‏ مِن رَّسُولٍ فَإِنَّهُ يَسْلُكُ مِن بَينْ‏ِ يَدَيْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ رَصَدًا.[جن/26و27] داناى غيب اوست و هيچ‌كس را بر اسرار غيبش آگاه نمى‏‌سازد، مگر رسولانى كه آنان را برگزيده و مراقبينى از پيش رو و پشت سر براى آن‌ها قرار مى‏‌دهد».
برای استدلال به این آیه بر علم غیب اهل‌بیت (علیهم السلام)، باید به چند نکته توجه کرد: «مِن» در این آیه، بیانیه است و در مقام بیان یکی از مصادیق که رسول است، می‌باشد و شامل دیگر افراد نیز می‌شود. نسفی، یکی از علمای اهل‌سنت در تفسیر خود می‌گوید: ««مِن رَّسُولٍ»، بیان برای «إِلَّا مَنِ ارْتَضىَ» است».[2]
با توجه به این کلام، حتی غیر از رسولان نیز، می‌توانند علم غیب کسب کنند.
مطلب دیگر این است که از نظر شیعه، امامان معصوم، رسولانی از طرف خداوند هستند، که برای هدایت مردم فرستاده شده‌اند. برای تایید این کلام که امامت نیز هم‎چون رسالت، از سوی خداوند تعیین می‌گردد، به کلام خداوند اشاره می‌شود. خداوند می‌فرماید: «وَ إِذِ ابْتَلى‏ إِبْراهيمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتي‏ قالَ لا يَنالُ عَهْدِي الظَّالِمين.[بقره/124] (به خاطر آوريد) هنگامى‌كه خداوند، ابراهيم را با وسايل گوناگونى آزمود، و او به خوبى از عهده اين آزمايش‌ها برآمد. خداوند به او فرمود: «من تو را امام و پيشواى مردم قرار دادم!» ابراهيم عرض كرد: «از دودمان من (نيز امامانى قرار بده!)» خداوند فرمود: «پيمان من، به ستمكاران نمى‏‌رسد! (و تنها آن دسته از فرزندان تو كه پاك و معصوم باشند، شايسته اين مقامند).».
در این آیه خداوند می‌فرماید که ای ابراهیم، «إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً»؛ همانا من خداوند، تو را امام قرار داده‌ام.
با توجه به این کلمات باید گفت که از آن‌جا که تعیین امام به دست خداوند است و آیات قرآن بر این مطلب تصریح دارد، پس امامان معصوم نیز هم‌چون رسولان از سوی خداوند برای هدایت مردم فرستاده شده‌اند و شامل آیه «عَالِمُ الْغَيْبِ فَلَا يُظْهِرُ عَلىَ‏ غَيْبِهِ أَحَدًا* إِلَّا مَنِ ارْتَضىَ‏ مِن رَّسُولٍ» خواهند شد. بنابراین دارای علم غیب هستند.

پی‌نوشت:

[1]. «الذي يدعي علم الغيب من دون الله». محمد بن عبدالوهاب، مجموعه رسائل فی التوحید و الایمان، محقق: اسماعیل بن محمد الانصاری، عربستان، انتشارات جامعه محمد بن سعود، ‌بی‌تا، ج1، 377.
[2]. «ومن رسول بيان لمن ارتضى». نسفی، ابوالبرکات، تفسیر النسفی(مدارک التنزیل و حقائل التاویل)، تحقیق: یوسف علی بدیوی، بیروت، انتشارات دار الکلم، چاپ اول، 1419ق، ج3، ص554.