پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ همیشه افرادی بودند که به حق خود قانع نبوده و سعی داشتند که بهترین نتیجه را با کمترین زحمت به دست آورند. اینگونه افراد خود را بالاتر از دیگران تصور می‌کردند و چنان باور می‌کردند که واقعاً پیروز میدان هستند.
«تقلب» را اینگونه معنا کرده اند: «دست انداختن در امور به خواست خود و تصرف در کارها به خواهش خود».[1]
اما تقلب محصور در امتحان و درس و مسائل ساده زندگی نبوده و نیست، چرا که افرادی پا را فراتر از اینها گذاشته و به فکر تقلب در کلام الهی بودند. میرزا حسینعلی نوری از جمله این افراد بوده و در یکی از ادعاهای خود، از این قاعده نادرست استفاده نموده و کلام الهی را به طور دیگری برای فریب خوردگان فرقه‌ی ضاله‌ی خود استفاده کرده است: «ان عدة الشهور عندالله تسعة عشر شهراً فی کتاب الله،[2] تعداد ماهها نزد خداوند 19 ماه است در کتاب الهی».
سال بهائیت از 19 ماه تشکیل شده و هر ماه نیز 19 روز است که جمعاً 361 روز می‌شود و 4 یا 5 روز که از سال شمسی باقی می‌ماند، بین ماه هجدهم و ماه نوزدهم قرار گرفته و به ایام هاء ( معادل عدد 5 به حساب ابجد) مشهور است. این تقویم بهائی به ابتکار سید باب تدوین شده و بهائیان نیز از آن پیروی می‌کنند.
اسامی نوزده ماه بهائی  به شرح زیر است:
1- شهر البهاء  2- شهر الجلال  3- شهر الجمال  4- شهر العظمه  5- شهر النور 6- شهر الرحمه 7-  شهر الکلمات 8- شهر الکمال 9- شهر الاسماء 10- شهر العزه  11- شهر المشیه 12- شهر العلم 13- شهر القدره 14- شهر القول 15- شهر المسائل 16- شهر الشرف- 17شهر السلطان 18- شهر الملک 19- شهر العلاء.
حال به آیه‌ی شریفه‌ی قرآن کریم اشاره می‌‌کنیم: «إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللَّهِ اثْنا عَشَرَ شَهْراً في‏ کِتابِ اللَّهِ يَوْمَ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ مِنْها أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذلِکَ الدِّينُ الْقَيِّمُ فَلا تَظْلِمُوا فيهِنَّ أَنْفُسَکُمْ وَ قاتِلُوا الْمُشْرِکينَ کَافَّةً کَما يُقاتِلُونَکُمْ کَافَّةً وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقينَ.[توبه/36] به درستی که عدد ماه‌ها نزد خدا، دوازده ماه است، در همان روزی که آسمان‌ها و زمین را آفرید در کتاب او چنین بوده، از این دوازده ماه، چهار ماه حرام است و این است آن دین قویم، پس در آن چهار ماه به یکدیگر ظلم مکنید، و با همه‌ی مشرکین کارزار کنید، همان‌طور که ایشان با همه‌ی شما سر جنگ دارند و بدانید که خدا با پرهیزکاران است».
با توجه به کلام ذات اقدس اله و آفریننده‌ی زمین و آسمان، قضاوت را به عهده‌ی مخاطب می‌گذاریم.
خداوند در قرآن کریم می فرمایند: «لا يَغُرَّنَّکَ تَقَلُّبُ الَّذينَ کَفَرُوا فِي الْبِلادِ،[آل عمران/196] مبادا جنب و جوش و رفت و آمد (با امکانات و سودجویانه و پیروزمندانه) کسانی که کفر ورزیده‌اند، در شهرها تو را فریب دهد!»

پی‌نوشت:
[1]. علی اکبر دهخدا، لغت‌نامه.
[2]. حسینعلی نوری، گنجینه‌ی حدود احکام، ص37.