طبعا با آمدن وسایل حمل و نقل مدرن، روز به روز مسافرت آسان‌تر شده و از این ره‌گذر هر ساله بر تعداد زائرین کربلای معلی نیز افزوده شده است، اما در این میان «سنّت پیاده‌روی» در مراسم اربعین حسینی کماکان بر جای خود باقی است و مدرنیزه شدن رفت و آمد و به روز شدن وسایل نقلیه اعم از ماشین و هواپیما و غیره اثری بر آن نداشته و حتی به تازگی شاهد آن هستیم که شوق پیاده‌روی برای رسیدن به مراسم اربعین حسینی روز به روز در بین اقشار مختلف مردم اعم از زن و مرد و کودک و نوجوان بیشتر شده ایشان بدون توجه به خستگی ناشی از پیاده‌روی مسیر طولانی رفتن به کربلای معلی که به عنوان مثال از مرز ایران تا آن‌جا مسافتی چندصد کیلومتری را پیش روی آنان قرار می‌دهد، عاشقانه سختی‌های آن را تحمل کرده و قدم در این راه می‌گزارند.

حال سؤال در این‌جاست که آیا این کار، یعنی پیاده‌روی و تحمل این مقدار درد و رنج در این راه بسیار طولانی چه سود و فایده‌ای دارد؟ در جواب به ذکر دو روایت بسنده می‌کنیم. اول روایتی که از رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) بیان شده که برترین عبادت‌ها را سخت‌ترین آن‌ها می‌داند. قال رسول الله (صلّي الله عليه و آله و سلم): «افضل الاعمال احمزها؛[1] برترین اعمال، سخت‌ترین آن‌ها است». در توضیح این روایت علامه مجلسی می‌فرماید که منظور افضل از هر عمل، مشکل‌ترین آن از همان عمل است؛ یعنی مثلا در نمازهای مستحبی، افضل آن، نماز شب است. چرا که نسبت به سایر نمازهای مستحبی به خاطر واقع شدن در دل شب، مشکل‌تر است.[2] و همچنین روایتی از امام صادق (علیه السلام) که در مورد ثواب پیاده روی در راه مسجد می‌فرماید: «كسی كه پياده به مسجد رود پايش را روی هيچ خشك و تری نميگذ‌ارد، ‌مگر اين كه آن زمين تا زمين هفتم برای او، خداوند را تسبيح می‌كنند».[3]
بنابراین در مرحله اول شیعیان به‌ خاطر بهره‌مند شدن از ثواب افزون‌تر قدم در این راه می‌گذارند و البته دلایل دیگری نیز دارند که از جمله آن حفظ شعائر الهی، ایجاد همبستگی و غیره می‌باشد.

پی‌نوشت:

[1]. علامه مجلسی، بحار الانوار، بيروت، ج67، ص191، باب 53
[2]. همان، ج79، ص228
[3]. همان، ص59