پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مسیحیان در کنار اینکه اسلام را همواره دین خشونت و ضد سجایای اخلاق معرفی می‌کنند، از هیچ کوششی در راستای اخلاقی جلوه دادن آیین مسیحیت و کتاب مقدس خود، دریغ نمی‌کنند؛ اما وقتی به سیره بزرگان و پرچم‌داران اسلام و مسیحیت رجوع کنیم، چیزی برخلاف ادعای آنان دیده ‌می‌شود. در کتاب مقدس مسیحیت، کسی که نسبت به پدر و مادر خود بی‌احترامی کند، مورد لعن خدا قرارگرفته است. در سفر تثنیه در مورد این مطلب چنین آمده است: «لعنت خدا بر کسی که نسبت به پدر و مادرش بی‌احترامی کند».[1] حال باید دید پیروان این کتاب، پایبندی خود را نسبت به احکام کتاب مقدس چگونه نشان داده‌اند؟
مسیح (علیه السلام) به گواه کتاب مقدس، مورد لعن خدا قرارگرفته و ملعون است؛ چراکه کتاب مقدس شهادت می‌دهد که وی نسبت به مادر خود بی‌احترامی کرده و همین بی‌احترامی به استناد آیه قبل دلیل بر (نعوذ بالله) ملعون بودن مسیح (علیه‌ السلام) است. در انجیل متی چنین بیان‌شده است: «یک نفر برای عیسی پیغام آورد و گفت: مادر و برادرانت بیرون، منتظر تو می‌باشند. عیسی گفت: مادر من کیست؟ برادرانم کیست‌اند؟ سپس به شاگردانش اشاره کرد و گفت: این‌ها هستند مادر و برادران من. هر که از پدر آسمانی من اطاعت کند، برادر، خواهر و مادر من است».[2] به‌راستی مادر مسیح (علیه‌السلام) از پدر آسمانی اطاعت نمی‌کرد؟ یا اینکه واقعاً مسیح نسبت به مادر خود بی‌احترامی کرد؟
اگرچه به شهادت آیات قرآن و در نظر مسلمانان عیسی (علیه‌ السلام) مبرا از این نوع تهمت‌هاست، چنان‌که در سوره مبارکه مریم چنین می‌خوانیم: «وَ بَرًّا بِوالِدَتي‏ وَ لَمْ يَجْعَلْني‏ جَبَّاراً شَقِيًّا [مریم/32] نسبت به مادرم نيكوكارم كرده و گردن‏كش و نافرمانم نكرده است»؛ اما در جای دیگر از کتاب مقدس هم نشان از بی‌احترامی مسیح (علیه‌السلام) نسبت به مادر خود وجود دارد. یوحنا بی‌احترامی وی نسبت به مادر را چنین نقل می‌کند: «وقتی شراب تمام شد، مادر عیسی به او گفت: آن‌ها دیگر شراب ندارند. عیسی پاسخ داد: این به من مربوط است یا به تو؟(what have I to do with thee?) وقت من هنوز نرسیده است».[3] نه‌تنها با مادر بلکه کتاب مقدس حکایت چنین رفتار‌های مسیح (علیه‌السلام) را، با حواریون نیز به‌روشنی بیان می‌کند: «امّا او برگشته، پطرس را گفت، دور شو از من ای شیطان زیرا که باعث لغزش من می‌باشی، زیرا نه امور الهی را، بلکه امور انسانی را تفکّر می‌کنی!».[4]
آری همه این موارد تنها بخشی از آیات دال بر عدم اهتمام مسیح (علیه‌السلام) به حسن خلق و رفتار نیکو با پیروان و خویشاوندان خود است. نمونه‌های این نوع رفتار‌ها بلکه با شدت بیشتر در رابطه با اخلاق سران مسیحیان، در کتاب مقدس به‌وفور قابل مشاهده است. در مقابل این نوع رفتار سران مسیحیان با پیروان و نزدیکان خود، ائمه معصومین (علیهم السلام) با پیروان سایر ادیان نیز، با نهایت اخلاق و احترام رفتار می‌کردند؛ و همین اخلاق نیکوی آنان سبب تشرف بسیاری از مسیحیان و مشرکان به دین اسلام می‌شد.
لقب امام پنجم شیعیان، محمد بن على بن الحسين (علیه‌السلام)، «باقر» است. باقر يعنى شكافنده و از آن جهت که ایشان شكافنده دانش‌ها بوده‌اند، به آن حضرت «باقرالعلوم» مى‏‌گفتند. «مردى مسيحى، به صورت سخريه و استهزاء، كلمه «باقر» را به کلمه «بقر» تصحيف كرده و به آن امام گفت: انت بقر. امام (علیه‌السلام) بدون آنكه از خود ناراحتى نشان بدهند و اظهار عصبانيت كنند، با كمال سادگى خطاب به آن مرد مسیحی فرمودند: نه من بقر نيستم، من باقرم. مرد مسيحى گفت: تو پسر زنى هستى كه آشپز بود. امام (علیه‌السلام) فرمودند: شغلش اين بود، عار و ننگى محسوب نمى‏‌شود. مرد مسیحی دوباره گفت: مادرت سياه و بى‌‏شرم و بدزبان بود؛ و آن حضرت با کمال ادب و احترام بدون اینکه تندی کنند، فرمودند: اگر اين نسبت‌ها كه به مادرم مى‏‌دهى راست است خداوند او را بيامرزد و از گناهش بگذرد و اگر دروغ است از گناه تو بگذرد كه دروغ و افترا بستى. مشاهده اين همه حلم از مردى كه قادر بود همه گونه موجبات آزار يك مرد خارج از دين اسلام را فراهم آورد، كافى بود كه انقلابى در روحيه مرد مسيحى ايجاد نمايد و او را به سوى اسلام بكشاند».[5] به‌راستی اسلام دین محبت، اخلاق، مهرورزی، صلح و دوستی است یا مسیحیت؟!

پی‌نوشت:
[1]. ترجمه تفسیری کتاب مقدس، تثنیه 27: 16.
[2]. ترجمه تفسیری کتاب مقدس، متی 12: 47-50.
[3]. ترجمه مژده کتاب مقدس، یوحنا 2: 3-4.
[4]. ترجمه قدیم کتاب مقدس، متی 16: 22-23.
[5]. بحارالانوار، جلد 11، حالات امام باقر، صفحه 83 به نقل از سيرى در سيره ائمه اطهار (عليهم السلام)‏، شهيد مرتضى مطهرى‏، صدرا، تهران ‏، 1383 ‏، ص 207- 209.