پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ اسلام دین مهربانی است و پیامبر ما حضرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلم)، رسول مهربانی‌ها است. از آن‌جایی که خداوند حسّ تمایل به زیبایی و گرایش به آن را در نهاد انسان قرار داده، شاهد آن هستیم که همه‌ی افراد بشر از جنس زن و مرد، به واسطه این غریزه خدادادی واکنش مثبت نشان داده و به سمت آن گرایش داشته‌اند. چنانچه از ابتداء خلقت تا به امروز روند تکاملی و مدرنیزه شدن، پیوسته ادامه داشته و در تمامی ارکان زندگی قابل مشاهده است. به عنوان مثال پوشش انسان‌ها در روند تکاملی قرار گرفته و ساخت و ساز منازل از غارنشینی به زندگی‌های گروهی و خانه‌های مسقف و... تا به امروز که برج‌های بسیار مجلل را شاهد هستیم. این تمایل به زیبایی در حریم شخصی افراد نیز تبلور داشته به گونه‌ای که هر کس سوای از جلب توجه دیگران، در پی ظاهری آراسته برای خود می‌باشد. همچنین در تعاملات اجتماعی افراد بشر در مواجهه با یکدیگر نسبت به زیبایی فردی و اجتماعی واکنش نشان داده و از دیدن و یا بروز زیبایی‌ها لذت می‌برند که نمود آن در بین جنس مونث ظهور و بروز بیشتری دارد و البته آقایان نیز متناسب با شأن خود از این قاعده مستثنی نیستند.

رسول خاتم (صلی الله علیه و آله و سلم) دین خود را به بیانی زیبا و خُلق و خویی عظیم عرضه کرد و با احترام به تمامی سنت‌های خوب گذشته، بر افعال آن‌ها صحه گذاشته و یا آن را به شکل منطقی سامان بخشیده است. بنابراین پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) با توجه به این حس درونی و مطابق با فطرت، که وجه مشترک میان تمام انسان‌ها است، آموزه‌های سراسر از مهرورزی و عطوفت خود را که از جانب پروردگار مسولیت ابلاغ آن را به عهده داشت، برای مردم بیان فرمود. یکی از این افعال پسندیده داشتن ظاهری آراسته با به تن نمودن اشیائی مانند به گردن آویختن گردن‌بند (برای بانوان و دوشیزگان) و در دست قرار دادن انگشتر برای مردان و زنان بود که دین اسلام با صحه گذاشتن بر اصل موضوع، آن را کاری مباح دانسته و با سمت و سو دادن به آن در بعضی موارد، استفاده از آن را مشمول رضایت پروردگار دانسته و قابل اجر و ثواب می‌داند. ( که بحث ما در این مقاله به کیفیت ثواب و موارد آن مربوط نمی‌شود).

بنابراین یکی از آداب و روش‌های رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) انگشتر به دست کردن بوده است. فعل ایشان می‌تواند دلیلی بر محترم بودن رسومات خوب و موافق با فطرت در بین انسان‌های از نسل گذشته باشد و این نتیجه اخلاقی نیز در سیره عملی پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌تواند نمونه‌ی گویایی بر صدق مدعای حامیان دین اسلام باشد. حال از این‌جا به بعد به رخنه‌هایی که در دین توسط بعضی نابخردان صورت پذیرفته اشاره خواهیم کرد تا با پایه و ریشه‌های نفاق و آغاز دو دستگی‌ها بیشتر آشنا گردیم.

 همان‌طور که در سطور بالا اشاره کردیم سنّت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) انگشتر در دست راست کردن بوده[1]، و امام حسن(علیه السلام) و امام حسین(علیه السلام) و دیگر صحابه نیز انگشتر در دست راست می‌کردند.[2] با این حال عده‌ای از بزرگان وهابیت، دستور به دست چپ کردن انگشتر داده‌اند؛ چنان‌که نَوَوی از علمای بزرگ شافعی مذهب می‌گوید: «برای مرد جایز است که انگشتر نقره در انگشت خِضر دست راست یا چپ کند، چنان‌که هر دوی این کار را پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) انجام داده، ولی به دست راست کردن هم زیباتر است و شرافت آن بیشتر است، امّا همان‌گونه که «صاحب ابانه» می‌گوید انگشتر به دست چپ کردن بهتر است، چرا که شیعیان انگشتر به دست راست می‌کنند، پس برای دوری از نسبت شیعه دادن، باید انگشتر را به دست چپ کرد».[3] شایان ذکر است که همین فتوا را دیگر علمای بزرگ اهل‌سنّت و مورد قبول وهابیّت نیز داده‌اند.[4] آری هنگامی که سنّت نبوی (صلی الله علیه و آله و سلم) آلت دست و بازیچه عده‌ای از کوته‌نظران شود و مواردی اینچنینی و گاهی بدتر از این به دروغ به اسم دین رسول مهربانی تبلیغ گردد، انتظار بیش از این را نباید داشت و ثمره آن، همین به اشتباه افتادن غرب و تصور نادرست ایشان از رسول خاتم (صلی الله علیه و آله و سلم) است که منجر به پدید آمدن حوادث هفته‌های اخیر و توهین‌های نااهلان به ساحت آن حضرت (صلی الله علیه و آله و سلم) شده است.

پی‌نوشت‌ها:

[1]. محمد بن عیسی الترمزی، الجامع الصحیح سنن الترمزی، تحقیق: احمد محمد شاکر و آخرون دار إحیاء التراث العربی، ج4، ص228، ح1742
[2].  محمد بن عیسی الترمزی، الجامع الصحیح سنن الترمزی، تحقیق: احمد محمد شاکر و آخرون، دار إحیاء التراث العربی، ج،4 ص228، ح1743
[3]. محی الدین النووی، المجموع، دار الفکر، بیروت، 1997م، ج4، ص394
[4]. ابن عابدین، الدُورّ المختار، دار الفکر، بیروت، 1386 ه.ق، طبع دوم، ج6، ص361