برخی از دشمنان با اشاره به اختلاف مسلمان‌ها در مهمترین مسئله دین اسلام یعنی نماز، نمازی که حدود 40 هزار بار توسط پیامبر (ص) خوانده شده، بطلان اسلام را نتیجه گرفته‌اند. این در حالیست که اختلاف در ادیان، دلایلی دارد و صرف تفاوت داشتن، دلیل بر بطلان نیست؛ چرا که روش درست، تنها در یکی از فرقه‌های منشعب از دین، یافت می‌شود.

شیعه نیز مانند برادران اهل سنت به نافله‌های ماه مبارک رمضان، اهمیت می‌دهد. هر چند در جماعت و فُرادا خواندن، در تعداد رکعات و وقت خواندن نماز تراویح، بین شیعه و سنی اختلافاتی وجود دارد. اما مسئله قابل توجه اینکه نه تنها شیعیان در تعداد رکعات این نماز و فرادا یا به جماعت خواندن این نماز با اهل سنت اختلاف دارند، بلکه خود اهل سنت نیز در این موارد با یکدیگر اختلاف دارند.

یکی از شبهاتی که از جانب مفتیان وهابی بیان می شود، نبودن نام امیرالمومنین (ع) در نماز است. آنان می گویند اگر ولایت امیرالمؤمنین (ع) امری مهم و الهی است، چرا نام او در نماز برده نمی شود؟! این در حالی است که قرآن کریم از امیرالمؤمنین (ع) به عنوان نفس رسول خدا (ص) یاد می‌کند و این سخن به معنای آن است که هرجا نام پیامبر (ص) برده می‌شود، نام حضرت وجود دارد.

اقامه نماز و مراقبت بر نمازهای یومیه، از الزاماتی است که یک عارف باید نسبت به آن پایبندی جدی داشته باشد. یعنی برای رسیدن به موفقیت در مسیر عرفان و تعالی، مراقبت و محافظت بر نماز از اصول مهم و اساسی در عرفان ناب به شمار می‌رود. اما در معنویت‌های کاذب، آن چیزی که در همان ابتدای کار، از انسان سلب می‌شود، نماز است.

یکی از اعتقادات فرقه صوفیه، که می‌توان گفت از انحرافات و بدعت‌های آنان به‌شمار می‌رود، مسئله‌ی شریعت‌گریزی و ترک تکالیف شرعی است که با توجیهات مختلف مانند به فنا رسیدن و یا به حقیقت رسیدن قطب، دیگر نیازی به انجام این تکالیف مانند نماز نخواهند بود و از نماز بی‌نیاز می‌شوند.

در منابع معروف اهل سنت، مانند صحیح مسلم، بخارى، سنن ترمذى، موطّا مالک، مسند احمد، سنن نسائى، مصنف عبدالرزاق و کتب دیگر، که همه از منابع مشهور و شناخته شده اهل سنّت است، حدود سى روایت درباره جمع میان نمازظهر و عصر یا مغرب و عشاء، بدون سفر و مطر (باران) و خوف و ضرر نقل شده است.