لعن و نفرین
مباهله براى اثبات و روشن شدن حق، پس از اقامه برهان است، و مخصوص زمان پیامبر نیست، بلکه دیگر مؤمنان نیز مىتوانند انجام دهند و مانعی نیست که هر کس با رعایت آداب آن (سه روز تهذیب نفس، روزه و غسل، و رفتن به صحرا در بین‌الطلوعین، لعن کسیکه حق را انکار کرده)، برای اثبات حقانیت خویش در مقابل دشمنان دین بتواند مباهله کند.
لعن ونفرین شیعیان ریشه در سیره اهل‌بیت پیامبر دارد. اگر اهل‌سنت این روش را نقصی برای شیعیان می‌دانند در حقیقت بر اهل‌بیت ایراد وارد نموده‌‌اند. یکی از شخصیتهای مورد قبول اهل‌سنت امام حسین است که آنان وی را بنا به فرموده پیامبر گرامی اسلام سید جوانان اهل بهشت می‌دانند. لعن و نفرین دشمنان نمونه‌ای از سیره زندگی این امام است.
وهابیت در جریان واقعه عاشورا و شهادت امام حسین(ع) سعی دارند که کشته شدن پسر پیامبر را به گردن شیعیان بیندازند، لذا می‌گویند: شیعیان عراق امام حسین(ع) را دعوت کردند، بعد او را به شهادت رساندند، و از ره‌آورد این تفکر متاسفانه انگشت اتهام را به سمت شیعیان نشانه گرفته و این حادثه را از چشم شیعیان می‌بینند
از نظر علمای اهل سنت تمام صحابه عادل هستند، ولی در تاریخ صدر اسلام می‌بینیم آنها با پیامبر اکرم گاهی به شدت مخالفت می‌کردند. یکی از مخالفتهای صحابه با پیامبر اکرم در آخرین حج ایشان بود، عایشه می‌گوید: پس از برخورد تند برخی صحابه، پیامبر با حالتی غضبناک نزد من آمد، من کسانیکه پیامبر را غضبناک کرده بودند را نفرین کردم و گفتم خدا آنها را وارد آتش دوزخ کند.
آنچه از کلام خداوند و روایات اهل‌بیت(علیهم‌السلام) برمی‌آید این است که لعن و نفرین در اسلام جایگاه مختلفی دارد، در بعضی موارد نکوهیده و ناپسند شمرده شده و درجایی دیگر بجا و ابزاری برای دادخواهی به شمار می‌رود ولی آنچه که طاهری در شبهه عرفان خود در مورد لعن و نفرین از آن یاد می‌کند، برداشت غلطی از کلام خدا و اهل‌بیت است.
لعن و نفرین از ناحیه خداوند متعال به معنای دور ساختن کسی از رحمت خویش در دنیا و در آخرت عذاب و عقوبت است و خداوند نیز در چندین جای قرآن به این موضوع اشاره کرده است. این درحالی است که طاهری پای خود را فراتر از امر خداوند گذاشته و در شبهه عرفان خود، مخاطبینش را از این امر برحذر می‌دارد...
از نگاه شیعیان امامت دنباله‌روی نبوت رسولان است و این مهم در کتب اهل‌سنت نیز آمده است. اهل‌سنت از آن‌‌جا که نتوانستند اصل روایت حامل بشارت به دوازده امام را رد کنند، در صدد توجیه این روایت برآمده و با بهانه تراشی به دنبال تطبیق آن بر حاکمان جائر هستند.
از جمله راه‌کارهای ضد شیعی در خدشه و شبهه‌سازی برای عزاداران حسینی (علیه السّلام) رفع اتهام از جنایتکار پلیدی همچون یزید بن معاویه و وجهه بخشیدن به اوست؛ به همین منظور از دیرباز برخی کوشیده‌اند تا با وجود روشنی و آشکاری جنایات وی، قدری از لکه‌ی ننگ ابدی وی بکاهند؛ در همین راستا با شبهه‌افکنی‌های گوناگون به تبرئه یزید پرداختند.
از آنجایی که لعن هم در قرآن و هم در روایات و گفتار پیامبر اکرم و هم در سخنان امامان از اهل بیت پیامبر وارد شده است لذا نقصی بر کسانیکه لعن می‌کنند نیست و این لعن مرتبط به افرادی است که تظاهر به دینداری و قبول اسلام کردند، اما در نهان دست به کارها و اعمال ناشایسته‌ای زدند که از اسلام و مسلمانی فرسنگها فاصله دارد.