رهبران بهائی، نفخ صور در منابع اسلامی را به ظهور پیامبرخوانده‌ی بابیت و بهائیت تفسیر نموده‌اند. اما از نظر قرآن کریم، با نفخه‌ی صور اول تمام کسانی که در آسمان‌ها و زمین هستند می‌میرند و در مرحله‌ی دوم، همگی از قبرها برخواسته و به انتظار سرنوشت خود خواهند ماند. این در حالیست که پیشوایان بهائی، هرگونه تأویل نصوص الهی را ممنوع اعلام کرده‌اند.

دلایل بی‌شمار استمرار اسلام تا قیامت؛ حسینعلی نوری را بر آن داشت تا برای اثبات پیامبری خود، روز قیامت را همان زمان ظهور قائم جلوه دهد. این در حالیست که 1. عبارت إذا قام القائم قامت القیامة، در هیچ کتاب روایی موجود نیست 2. نامیدن امام زمان (علیه‌السلام) به صاحب قیامت، به جهت اتصال زمان قیامشان به قیامت و یا به جهت رجعت بعضی اموات می‌باشد.

علی‌محمد باب، قیامت موعود ادیان الهی را حد فاصل بعثت پیامبری جدید تا عروج او دانسته که با ظهور پیامبران بعدی تکرار خواهد شد. اما اگر این دیدگاه را بپذیریم، لازم می‌آید انسان‌هایی که حد فاصل دو پیامبر می‌زیسته‌اند، قیامت برای آنان محقق نشود؛ حال آن‌که بنا به گفته‌ی باب: هر شیء که اطلاق شیئیت بر او شود، در یوم قیامت مبعوث می‌گردد.

پیشوایان فرقه‌ی بهائیت، تلاش نموده تا آیات مربوط به قیامت و معاد جسمانی را متشابه جلوه داده تا حقیقت معاد را از معنایی که در قرآن ذکر شده، به معنای دلخواه خود تغییر دهند. اما به راستی چگونه می‌توان تمام آیات مربوط به قیامت را متشابه و رمزگونه دانست، با آن‌که اکثر این آیات صریح و روشن بوده و نیازی به تأویل ندارند؟!

پیشوایان بهائیت، بر خلاف اعتقاد ادیان الهی به مسئله‌ی قیامت و رستاخیز، به تأویل و انکار ماهیت این حقیقت بزرگ و مسلّم اقدام کرده و آن را توهم پیروان ادیان دانسته‌اند. این در حالیست که هیچ‌گاه در بهائیت، برهان عقلی غیرقابل خدشه‌ای بر این ادعا اقامه نشده است. حال آن‌که خدای تعالی در موارد متعددی، ضرورت معاد را بدیهی شمرده است.

پیشوایان مسلک بهائیت، بر خلاف تصریح ادیان الهی، به انکار اعتقاد به معاد و قیامت پرداخته و آن را توهم پیروان ادیان الهی دانسته‌اند. اما بدون شک، انکار اعتقاد به معادی که تمام ادیان الهی به آن تصریح نموده و حدود یک‌سوم آیات قرآن به آن اختصاص دارد، در راستای آسوده‌خاطری پیشوایان بهائی و پیروانشان از بابت حساب و کتاب بوده است.