زینی دحلان، عالم اهل سنت، می‌نویسد: (وهابیان) درود فرستادن بر پیامبر اکرم را بر روی منابر و پس از اذان، ممانعت می‌کنند؛ مرد صالح نابینای مؤذن، که پس از اذان صلوات می‌فرستاد نزد محمد بن عبدالوهاب آوردند، دستور داد او را به جرم درود بر پیامبر اسلام، بکشند؛ اگر بنا باشد کارهای زشت وهابیان را بنویسم، کاغذها سیاه و دفترها پر خواهد شد.

شواهد تاریخی فراوانی وجود دارد که حاکی از دشمنی سرسختانه محمد بن عبدالوهاب با رسول گرامی اسلام است. وی از شنیدن ذکر صلوات کراهت داشت و آن را زشت می‌شمرد؛ از فرستادن صلوات بعد اذان و پخش از مناره‌ها، به ویژه شب‌های جمعه جلوگیری می‌کرد و فرد متخلف را شدیداً مؤاخذه و تنبیه می‌کرد.

قضات و مجتهدین سلفی به پیروی از بنی‌امیه صلوات بر امیرالمومنین (علیه‌السلام) را تحمل نمی‌کنند و هنگامیکه قاضی نورالله شوشتری عبارت «علیه‌ الصلاة و السلام» را در حق حضرت علی (علیه‌السلام) می‌گوید، وی را تقبیح می‌کنند و با نوشتن طوماری فرمان قتل او را صادر می‌کنند.

فرقه وهابیت فرقه‌ای به ظاهر مسلمان و داعیه‌دار مسلمانی که با برداشتهای غلط از آیات و روایات هرچه به مذاقشان خوش آید با صدور فتوا در میان مسلمانان ترویج کرده و احکام اسلام را وارونه جلوه داده، در حالیکه هیچیک از آن احکام تناسبی با دین اسلام نداشته است. آنان با خشونت و جنگ مسلمانان و پیروان دیگر ادیان الهی را از دم تیغ گذرانیدند و با قتل و عامشان، اسلام را دین جنگ طلب معرفی کردند.

یکی از شبهاتی که پیروان وهابیت به شیعه وارد می‌کنند این شبهه می‌باشد که آنان در یکی از حمله‌های خود علیه شیعه در موضوع اذان، خصوصا روی شهادت ثالثه یعنی «أشهد أنّ علیا ولی الله» تاکید و با جوسازی و مغلطه به کلام برخی علمای شیعه استناد کرده و شیعه را بدعت‌گذار و مخالف سنّت خوانده و با جملاتی تند به شبهه‌پردازی می‌پردازند.

محمد بن عبدالوهاب رهبر معنوی و بنیان‌گذار وهابیت در شبه جزیره، بدعت‌های زیادی را به بهانه توحید، در دین وارد کرد و از بسیاری از سنت‌ها و سیره‌های مسلمانان را بدعت شمرد و از آنها جلوگیری و منع کرد. یکی از سنت‌های حسنه‌ای که او با آن به مقابله پرداخت صلوات بر پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) بود.