امیرالمومنین
اگر امام علی علیه السلام در همان آغاز بيعت را مى پذيرفت، دشمنان و بويژه بنى اميه و طرفداران عثمان، او را متهم مى كردند كه در كشته شدن عثمان دست داشته است و مى گفتند كه علیه اسلام شورشيان را تحريك كرد تا عثمان كشته شود و خود مقام خلافت را تصاحب نمايد. امام علیه السلام با مقاومتى كه از خود نشان داد، اين اتهام را از خود دور نمود
سوره مبارکه انسان از سوره های مدنی قرآن کریم است که شأن نزول آن اختصاص به اهل بیت رسالت (ع) دارد؛ مفسرین شیعه و اهل سنت با اشاره به این اتفاق عظیم، یکی از فضائل امیرالمومنین(ع) و همسر و فرزندان گرانقدر ایشان را نزول این آیات در مدح و انفاق بی‌نظیر ایشان بیان کرده‌اند. اطعام و اکرام سائل و یتبم و اسیر و مقدم کردن آنان بر نفس خویش، از جلوه‌های رأفت و محبت خاندان رسالت است.
اهمیت واقعه مباهله نزد محدثین و مورخین شیعه و اهل سنت به اندازه ای است که بسیاری از دانشمندان اسلامی به ثبت و ضبط آن پرداخته‌اند. این واقعه مهم سبب شده تا زمان کنونی نیز بسیاری از محققین و پژوهشگران به بررسی آن بپردازند. «اسرار مباهله» به قلم نویسنده محترم «محمد رضا انصاری» یکی از کتاب هایی است که در این زمینه با قلم ساده و زیبا تحریر شده است.
یکی از شبهاتی که از سوی مفتیان وهابی مطرح شده، تعاملات و مساعدتهای امیرالمؤمنین (ع) به خلفای سه گانه اهل سنت است. وهابیون با استناد به روایتی از منابع شیعه ادعا می کنند، بارها امیرالمؤمنین (ع) به خلفای سه گانه یاری می‌رسانند و این دلیل بر قانونی و شرعی بودن خلافت آنان است؛ در پاسخ گفته می‌شود، یکی از وظایف امام راهنمایی و کمک رسانی به مسلمانانی است که حاکم غاصب بر آنان حکومت دارد.
یکی از شبهاتی که از سوی مفتیان وهابی مطرح شده، تعاملات و مساعدتهای امیرالمؤمنین (ع) به خلفای سه گانه اهل سنت است. وهابیون با استناد به روایاتی از منابع شیعه ادعا می کنند، بارها امیرالمؤمنین (ع) به خلفای سه گانه یاری رسادند و این دلیل بر قانونی و شرعی بودن خلافت آنان است که در پاسخ گفته می‌شود، یکی از وظایف امام (ع) راهنمایی و کمک رسانی به مسلمانانی است که حاکم غاصب بر آنان حکومت دارد.
آتئیست ها با ایجاد شبهاتی پیرامون خطبه 56 نهج البلاغه، امیرمؤمنان (ع) را شخصیتی خشن و طرفدار کشتار معرفی می کنند؛ در پاسخ به شبهه آنان باید گفت، حضرت چه در صدر اسلام و چه در دوران حکومتشان، ابتدا به هدایتگری مردم می‌پرداختند؛ اما هنگامی که کفار و مشرکین و منافقین دست به اسلحه می‌شدند و هدایت آنان امری بعید می‌شد، به دفاع از مسلمانان اهتمام می‌کردند.
آتئیست ها با بیان روایت تاریخی که سند معتبری ندارد ادعا کرده اند امیرالمؤمنین (ع) به دلیل آنکه حنظلة بن ربیعه با ایشان به مخالفت برخاست، خانه اش را به آنش کشیدند. این ادعا در حالی مطرح می‌شود که در منابع تاریخی، به نفاق حنظله و عثمانی گری او اشاره شده است. می‌توان گفت، با مشاهده سیره امیرالمؤمنین (ع) مشخص می‌گردد، حضرت هیچگاه خانه مخالفین خود را به آتش نکشیدند.
خدا ناباوران با ایجاد شبهه پیرامون نحوه حکومت امیرالمؤمنین (ع) ادعا می کنند که حضرت خانه جریر بن عبدالله بجلی را به خاطر مخالفتش با ایشان به آتش کشاندند. آنچه مسلّم است این است که روایت مورد استناد آتئیستها، روایتی فاقد اعتبار است و در صورت فرض، اگر حضرت این کار را کرده باشند، باید در موارد دیگر همانند فتنه جمل خانه آنان را نیز به آتش می‌کشیدند.
مفتیان وهابی از شیعیان می پرسند اگر امیرالمؤمنین (ع) خلیفه است، چرا در شورای شش نفره ای که توسط خلیفه دوم اهل سنت تشکیل شد، کاندید شدند؟! در پاسخ باید گفت که حضور حضرت در این شورا، فرصت مغتنمی بود تا به الهی نبودن سنت خلفای قبلی اشاره داشته باشند؛ همچنین امت خوابیده در غفلت را بیدار و به سمت فرمان پیامبر (ص) هشیار و آگاه سازند.
شهادت امیرالمؤمنین (علیه السلام) به دست شقی ترین مردم آخرالزمان یعنی ابن ملجم مرادی، از بزرگترین حوادث تلخی شمرده می شود که بر امت اسلامی تحمیل شده است. عده ای با خیال واهی ادعا کرده اند که حضرت در سخنان خود و در وصیتی که به اطرافیان خود فرموده اند امر به بخشودگی و گذشت از قصاص را داده اند. این در حالی است که بر اساس مستندات تاریخی و روایی، انتساب این ادعا به امیرالمؤمنین (علیه السلام) صحیح نیست.
عدم مشروعیت خلافت خلفای اهل سنت، از مهمترین بحثهای شیعیان با مفتیان وهابی است. وهابیون با استناد به شرکت امیرالمؤمنین (ع) در نمازهای یومیه خلفای سه گانه اهل سنت، ادعا دارند امیرالمؤمنین (ع) قائل به مشروعیت حکومت آنان بوده، در حالی که بنا بر روایات، ترس از ایجاد تفرقه توسط دشمنان و انشقاق دین و تقیه کردن امیرالمؤمنین (ع) از مهمترین دلایل حضور حضرت در مسجد بوده است.
وصی و جانشین بلافصل رسول خدا (ص) یعنی امیرالمؤمنین (ع) شخصیتی الهی است که آیات فراوانی از قرآن کریم در مدح و بیان فضائل ایشان نازل شده است. تاریخ شاهدی زنده بر مظلومیت و غربت امیرالمؤمنین (ع) بوده و هست. بارها رسول خدا (ص) به تنهایی و غربت برادر و جانشین خود سخن‌ها گفته‌‌اند و از دشمنی‌هایی که در حق ایشان روا داشته شده پرده برداشتند. گریه‌های رسول خدا (ص) در مظلومیت امیرالمؤمنین (ع) شاهدی بر این سخن است.
امیرالمؤمنین (ع) مظلوم تنهایی است که در حق ایشان بارها ظلم شده است. تظلم خواهی حضرت به دفعات در طول حیات طیبه شان بیان شده است و بر همگان مظلومیت ایشان محرز و مشخص بوده و هست. علاوه بر محدثین سرشناس شیعه، علمای مشهور اهل سنت نیز به این مظلومیت اذعان کرده اند.
27 رجب مصادف با مبعث رسول گرامی اسلام (ص) است. با بررسی در منابع شیعه و اهل سنت مشخص می‌شود اهمیت این روز مهم علاوه بر ابلاغ رسالت، به جهت ابلاغ ولایت نیز بوده است. ابن عساکر به نقل از رسول خدا (ص) هدف رسالت انبیای الهی را قبول و تبعیت ولایت پیامبر خاتم (ص) و همچنین پذیرش ولایت امیرالمومنین (ع) می‌داند.