اعترافات
عبدالحمید اعتراف می‌کند که از مدافعین اصلاح طلبان بود و اقرار می‌کند آنها موفق نبودند؛ اکنون به رد صلاحیتشان خرده می‌گیرد و می‌گوید چرا حکومت اسلامی، عده‌ای از مسئولین را از قطار انقلاب پیاده می‌کند؛ باید گفت در حکومت اسلامی صدر اسلام نیز برخی مسئولین عزل شده و دیگری جایگزین او می‌شد؛ معنا ندارد که کسی که مسئول بوده، هرگز نبایست از مدیریت کنار گذاشته شود.
عبدالحمید مدعی می‌شود که طیف‌های مختلفی در سرنگونی شاه همراهی داشتند، ولی به تدریج از نظام کنار گذاشته شدند؛ باید گفت برخی به علت هدف مشترک با انقلابیون همراه شدند و برخی پس از مدتی نفاق خود را بروز دادند؛ این افراد تا زمانی که اقدامی علیه حکومت اسلامی نکرده‌اند به عنوان شهروند ایران هستند، ولی در نظام اسلامی نباید به این افراد مسئولیتی سپرد.
در قرآن و احادیث نبوی حق تقدم حضرت علی (علیه‌السلام) به امر خلافت مورد تاکید قرار گرفته که بعد از رحلت پیامبر این امر مهم صورت نگرفت، حال اگر قرآن و احادیث را نادیده انگاریم، اعترافاتی که از خلیفه دوم نقل شده و خصوصیات افراد حاضر در شورای خلافت را گفته، این مهم را می‌رساند.
پیروان علی‌محمد شیرازی در تلاشند تا برای اثبات وحیانیت کلمات وی، اُمّیت او را اثبات کنند. این در حالیست که مدارک بسیاری در دست است که گواه بر شاگردی علی‌محمد، در مکتب بزرگان مسلک شیخیه دارد. اما دو رویی بهائیان در حالیست که قرآن کریم، علّت اُمیّت حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) را نشانه‌ای بر صداقت دعوت ایشان معرفی می‌کند.
عمروعاص یکی از افرادی است که در فتح مکه جزء آزادشدگان بود، او در ظاهر تظاهر به اسلام کرد و در صفوف مسلمین قرار گرفت، کسیکه هیچگاه اعتقاد به آخرت نداشت و به دنبال جاه و مقام و ریاست خود بود و از ره‌آورد آن به متاع چند روزه دنیایی دست یافت، اما در آخر عمر خود چنان به حسرت و پشیمانی رسید که دیگر سودی برایش نداشت.
پیامبرخوانده‌ی بهائیان از شیعیان خواست که حتی اگر بهائی نمی‌شوند، حداقل دست از تشیع بردارند. آری؛ بی‌شک علت دشمنی پیشوایان بهائی با تشیع را می‌توان در پیروی از علماء و ظلم‌ستیزی مکتبی شیعیان دانست. روحیه‌ای که با رقم زدن حوادثی نظیر تحریم تنباکو به مستکبرین فهماند که می‌بایست عوامل خود را برای برچیدن این مذهب حَقه، به کار گیرند.