ابن تیمیه
اهل‌سنت، اعتقادات مذهبی خود را از صحابه می‌گیرند. این در حالی است که ابن‌تیمیه به هوای نفس صحابه اشاره کرده است.
آیا علمای اهل سنت، امیرالمؤمنین علیهالسلام را به عنوان خلیفه چهارم می‌شناسند؟ در پاسخ به این سؤال باید گفت، بعضی از علمای اهل سنت همانند ابن تیمیه، منکر خلافت امیرالمؤمنین علیهالسلام هستند و خلافت حضرت را به رسمیت نمی‌شناسند.
وهابیت عزاداری برای امام حسین (علیه السلام) را بدعت دانسته و می‌گویند شیعیان بدعت گزار هستند، چون در دین عزاداری نبوده است. ابن تیمیه در این باره می‌گوید: از حماقت‌های شیعیان است که هر ساله برای کسی که سال‌ها پیش کشته شده، ماتم گرفته و نوحه سرایی می‌کنند. این در حالی است که عزاداری از سنت‌های نبوی و قرآنی است.
ابن تیمیه حرانی، حنبلی متشددی است که سلفیان تکفیری بیشترین اعتنا را نسبت به فتواهای وی دارند و اقدامات خود را در سایه فتواهای او انجام می‌دهند، این در حالی است که خود ابن تیمیه در بین علمای اهل سنت، جایگاه چندانی ندارد.
عزاداری بر مصائب اهل بیت (ع) همواره با کینه توزی و دشمنی نواصب و وهابی ها روبرو بوده است. ابن تیمیه در کتاب های خود، بارها به بدعت عزاداری و گریه اشاره کرده، در حالی که در منابع روایی اهل سنت به جواز عزاداری توسط رسول خدا (ص) اشاره شده است.
ولادت امیرالمومنین (ع) در کعبه یکی از فضائل و کرامات حضرت است که نه قبل از ولادت ایشان و نه بعد از وجود مقدسشان، نصیب هیچ یک از انسان‌های روی زمین نشده است. حاکم نیشابوری محدث مشهور اهل سنت، به تواتر خبر تولد امیرالمؤمنین (ع) در کعبه اشاره کرده است و ابن تیمیه نیز مخالفت با تواتر را نشانه‌ی کفر انکار کنندگان آن می‌داند.
غیب دانستن انبیاء وغیر انبیاء، یکی از مسائل کلامی است که از دیرباز تاکنون اندیشمندان مسلمان را به خود مشغول کرده و درباره آن اظهارنظرهای متفاوتی ابراز داشته‌اند. وهابیت در طول تاریخ برای تاختن به شیعیان این مسئله را بهانه قرار داده‌اند و با اعتقاد شیعه به علم غیب غیرانبیاء، از جمله امامان، مخالفت کرده، شیعیان را به شرک و غلو متهم کرده‌اند.
ابن تیمیه در توجیه عمل خلاف شرع خلیفه، توجیهاتی بیان کرده که در جوابش گفته می‌شود: این عمل خلیفه، مصداق ظلم است؛ درخواست حق، توسط حضرت زهرا (س) حتی اگر طبق استدلال ابن تیمیه، درخواست دنیایی باشد، مذموم نیست؛ زیرا در قرآن کریم به پیامبر خدا (ص) دستور به توجه امور دنیایی شده است.
توهین‌های ابن تیمیه به اهل بیت (ع) حقیقتی است که هیچگاه نمی‌توان از آن چشم پوشید. او در کتاب‌های خود، روایات فضایل امیرالمؤمنین (ع) را به دلایل بی‌جا و مغرضانه رد می‌کند. وی به پدر و اجداد پیامبر (ص) توهین می‌کند و دعای پیامبر (ص) را در مورد آنان مؤثر نمی‌داند، ولی دعای پیامبر (ص) برای ابوهریره را نقل می‌کند.
ابن تیمیه، تئورسین وهابیت در نوشته‌های خود به محبت اهل بیت (ع) اشاره کرده است، اما با بررسی کتاب‌های او، خلاف آنچه به آن اذعان کرده است ثابت می‌شود. او در کتابش چندین مرتبه به امیرالمومنین علی (ع) و همچنین به صدیقه طاهره (س) توهین کرده است.
ابن تیمیه حرانی هم‌چون اموی‌ها معتقد است در قیام امام حسین (علیهالسلام) مفسده بوده است و اگر در شهر خودش نشسته بود و دست به قیام نمی‌زد، این همه مفسده یه وجود نمی‌آمد؛ در مقابل علمای اهل سنت قائل هستند قیام امام حسین (علیهالسلام) حق و موافق شرع بوده است و قیام امام (علیهالسلام) موجب ظهور فسق یزید شده است.
وهابیون تکفیری اموری هم‌چون سفر برای زیارت قبور، تبرک به آثار صالحین، دعا نزد قبر، قرائت قرآن، مجلس ختم و ... را بدعت می‌دانند و کسی‌که چنین کاری را بکند، لقب قبوری به او می‌دهند؛ اما با مراجعه به تاریخ مرگ ابن تیمیه و نحوه غسل و دفنش که شاگردان او نقل کردند مشخص می‌گردد مردم، بسیاری از همین کارها را در حق ابن تیمیه انجام دادند.
ابن‌تیمیه، برگزاری عزاداری، گریه و حزن و ماتم را از بدعت‌های شیعه می‌داند و مبدع آن را ابلیس ملعون معرفی می‌کند، اما آنچه در کتب معتبر اهل‌سنت است، این است که رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به برگزاری مراسم عزاداری امر کرده‌اند و مسلمانان سنی مذهب حتی با گذشت قرن‌ها‌‌ی متمادی متعهد به این سنت حسنه بودند.
وهابیت، فرقه‌ای است که توسط محمد بن عبدالوهاب ایجاد شد و دارای اندیشه تکفیری هستند که این تکفیرها را از ابن تیمیه حرانی به ارث برده‌اند، با مراجعه به فتاوای ایشان می‌توان به خوبی دریافت که همه آن‌ها جیره خواران سفره ابن تیمیه حرانی هستند، از این‌رو نهایت غلو را در مورد وی دارند تا جایی که حب و بغضش را نشانه ایمان و کفر دانسته‌اند.