از عمده ویژگی‌هایی که باعث شکل‌گیری عقاید کلامی مکتب وهابیت گردیده، اخذ به ظواهر آیات و روایات، هم‌چنین نفی هرگونه تفسیر و تأویل در باب فهم معانی آن‌ها است. ازجمله اتهاماتی که از سوی وهّابیت در مبحث زیارت قبور به شیعه وارد می‌شود، تهمت شرک و قبرپرستی است.
که در پاسخ باید گفت بسیاری از علما و بزرگان اهل‌سنت زیارت قبور را جایز دانسته‌اند که در ادامه به چند مورد از آن‌ها اشاره می‌کنیم:
1. عبدالله بن احمد بن حنبل می‌گوید: «از پدرم پرسیدم، نظر شما درباره کسی‌که منبر پیامبر (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) را لمس کرده و آن را ببوسد و به آن تبرک جوید، چیست و یا اینکه به نیت ثواب، با قبر آن حضرت چنین کند؟ ایشان گفت: اشکالی ندارد.»[1]
2. از امام احمد بن حنبل پرسیدند: «بوسیدن قبر و منبر پیامبر (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) چه حکمی دارد؟ او پاسخ داد: اشکالی ندارد. وقتی فتوای احمد بن حنبل را به ابن‌تیمیه نشان دادند، او شگفت زده شد و گفت: من از فتوای احمد درشگفتم؛ من او را عالمی برجسته می‌‍‌دانم؛ آیا این واقعاً فتوای اوست؟! در واقع ما هم از برخورد و موضع ابن‌تیمیه درشگفتیم که چرا وی، امام احمد بن حنبل را به کفر، شرک و بدعت متهم نکرد.»[2]
3. رملی شافعی نیز می‌گوید: «بوسیدن و دست کشیدن به قبر پیامبران، اولیای الهی و عالمان، به قصد تبرک، اشکالی ندارد.»[3]
4. هم‌چنین او می‌گوید: «بوسیدن و دست کشیدن به صندوق روی قبر و نیز بوسیدن سر در زیارت گاه‌ها کراهت دارد، ولی اگر به قصد تبرک باشد، کراهت ندارد. او می‌افزاید که فتوای پدرش نیز همین است و در ادامه می‌گوید: فقها به صراحت گفته‌اند که اگر کسی قادر نباشد، حجرالاسود را لمس کند، می‌تواند با عصا به طرف آن اشاره کند و سپس عصا را ببوسد.»[4]
5. محب الدین طبری شافعی نیز این گونه فتوا داده است: «بوسیدن و دست کشیدن به قبر جایز است و علما و صالحان نیز این گونه عمل می‌کردند.»[5]
6. شهاب الدین خفاجی حنفی در شرح کتاب «شفاء» در توضیح این عبارت که دست کشیدن، بوسیدن و چسبیدن به قبر کراهت دارد می‌نویسد: «فقها درباره این فتوا اجماع نظر ندارند، به همین دلیل، امام احمد بن حنبل و طبری می‌گویند که بوسیدن و چسبیدن به قبر اشکالی ندارد.»[6]
7. ابن ابی صیف یمانی یکی دیگر از علمای شافعی مکه این‌گونه گفته است: «بوسیدن قرآن، کتاب حدیث و قبور صالحان جایز است.»[7]
8. زرقانی مالکی می‌گوید: «بوسیدن قبر شریف کراهت دارد، ولی اگر به قصد تبرک باشد، کراهت ندارد.»[8]

پی‌نوشت:

[1]. وفاء الوفاء، ج 4، ص 1414.
[2]. وفاء الوفاء، ج 4، ص 1414.
[3]. این سخن را رملی به نقل از شیخ ابو ضیا (متوفای 1087) در حاشیه کتاب المواهب اللدینیه و نیز کنز المطالب اثر حمزاوی (در صفحه 219) نقل کرده‌اند.
[4]. همان.
[5]. أسنی المطالب، ج 1، ص 331؛ وفاء الوفاء، ج 4، ص 1407. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[6]. شرح الشفاء، ج 3، ص 171؛ وفاء الوفاء، ج 4، ص 1404؛ الغدیر، ج 5، ص 134.
[7]. الغدیر، ج 5، ص 153. وفاء الوفاء، ج 4، ص 1406. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[8]. شرح المواهب، ج 8، ص 315. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.