با توجه به آیات و روایاتی که در منابع شیعه و اهل‌سنت در موضوع وحدت اسلامی وجود دارد، اما در مقابل می‌بینیم که این موضوع از سوی برخی از علمای جامعه اسلامی به نام وهابیون، رد شده است. اینان در برخورد افراطی و تعصب‌آمیز خود، هر که را سدّ راه می‌بینند، حتّی اگر از مذاهب اهل‌سنت باشند، بدعت‌گذار، کافر و مرتد نامیده و در صدد حذف او برمی‌آیند، البته در این فرایند، شیعیان را که پیروان مکتب اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) هستند، اوّلین هدف خصومت و دشمنی خود می‌دانند.
از شیخ عبدالرحمان برّاک از مفتیان سعودی استفتا شده: آیا امکان جهاد میان اهل‌سنت و شیعه وجود دارد؟ وی پاسخ داده است: «... اگر اهل‌سنت دارای دولت مقتدری باشند و شیعه بدعت‌ها و برنامه‌های شرک‌آمیز و عقاید خود را اظهار کند، در این صورت بر اهل‌سنت واجب است که علیه شیعه اعلام جهاد کرده و با آنان به نبرد بپردازند.» هم‌چنین در فتوایی دیگر با موضوع تکفیر شیعیان از وی این‌چنین سؤال شده است: «حضرت شیخ عبدالرحمن بن البرّاک، سلام علیکم! یکی از برادران، تکفیر رافضی‌هایی را که به اعمال شرک‌‌آمیز چون استعانت و استغاثه از حسین و زیارت و حج ضریح‌ها می‌پردازند، صحیح ندانسته است. این برادر (با این‌که در تحصیل علم از من پیش‌قدم بوده) گفته تکفیر عقیده شیعیان به معنی تکفیر عامّه جاهلانشان که به سبب امامانشان گمراه شده‌اند، نیست؛ بلکه اگر نصیحت شوند و برایشان حجّت آورده شود و باز از عقیده فاسدشان برنگردند، آن‌گاه تکفیر آنان واجب است. نظر حضرت شیخ چیست؟ آیا افراد جاهل آنان معذور از شرک هستند؟ جواب: رافضیان، خود را شیعه می‌نامند و ادّعای دوستی آل بیت رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را دارند، آن‌ها بدترین طوایف امت اسلامی هستند. مؤسس این مذهب نامش عبدالله بن سبا است که اصحاب سبائیه، یاران افراطی او بودند که ادّعای خدایی علی را کردند و اکنون می‌بینید که به امامانشان از ذریه علی مقام خدایی می‌دهند، «اینان به اجماع تمام مسلمانان، کافرند» اگرچه به اسلام اظهار کرده، عقیده‌شان را کتمان کنند. اینان از طوایف افراطی رافضه‌اند که عدّه‌ای از علما در موردشان گفته‌اند: آن‌ها رافضی بودن خود را آشکار و کفر محض‌شان را پنهان می‌دارند... غرض اصلی سخن ما این است که همه رافضیان بدترین امتند، چرا که در آن‌ها تمامی موجبات کفر از جمله تکفیر صحابه، تعطیل صفات، شرک در عبادت با دعا در مورد اموات و استغاثه در آنان جمع شده است. این واقعیت حال رافضه امامیه است که مشهورترین‌شان شیعیان دوازده امامی هستند. آنان در حقیقت، کافر و مشرک‌اند، ولی آن را کتمان می‌کنند، اگر در بین مسلمانان باشند، در جهت کتمان عقیده باطل‌شان و سازش با مخالفان، تقیه می‌کنند، آنان کودکانشان را بر اساس بغض نسبت به صحابه، خصوصاً ابوبکر و عمر غلوّ در مورد اهل‌بیت خصوصاً علی و فاطمه و فرزندانشان تربیت می‌کنند و این‌ها نشان می‌دهد که آن‌ها کافر و مشرک و منافق‌اند! این حکم برای تمام طایفه آنان است. اما بزرگانشان همان‌طور که اهل علم بیان داشته‌اند، حکم بر افراد معین، متوقف بر چند شرط و نبودن مانع است، بر این اساس، آنان همانند منافقان، اسلام را ظاهر می‌کنند و باید از آنان برحذر بود و نباید فریب سخنان آنان را خورد...؛ لذا خطر شیعیان برای مسلمانان به خطر خفای امرشان، بزرگ‌تر از خطر یهود و نصاراست.» و به این سبب بسیاری از جاهلان اهل‌سنت، تقریب بین سنی و شیعه را باور کرده‌اند،... در حالی‌که آن دعوت باطلی است. مذهب اهل‌سنت و مذهب شیعه دو ضدی است که با هم جمع نمی‌شوند و نزدیک ساختن این دو، جز با دست کشیدن از اصول مذهب سنت یا بخشی از آن یا سکوت در مورد بطلان رافضه، ممکن نیست و این مطلب (سکوت کردن در مورد بطلان عقیده رافضیان) به کلی از صراط مستقیم، منحرف است. والله أعلم.»[1]

پی‌نوشت:

[1]. سایت رسمی عبد الرحمن بن البرّاک، شماره فتوا: 18080، تاریخ فتوا: 26/11/1427 هجری قمری.