پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ نهاد رهبری بهائیت بیت العدل، در پیام مورخ: اکتبر 2019 میلادی خود که به مناسبت تولد علی‌محمد باب صادر نمود، به ذکر برخی صفات و ویژگی‌ها برای علی‌محمد شیرازی پرداخت. در بخشی از این پیام، عنوان شده که علی‌محمد شیرازی، شجاعانه به دنبال تحقق تعالیمی همچون پیشرفت و بازگشائی خزائن علوم بود: «این دو طلعت نورا (باب و بهاء)، مرحله‌ی جدیدی را در تکامل اجتماعی آغاز کردند: مرحله‌ی اتحاد تمامی خاندان بشری. قوای روحانی که این هیاکل مقدّسه در عالم سریان دادند، حیاتی جدید در همه‌ی میادین مجهودات بشری دمید، نتایج آن در تقلیب و تحوّلی که از آن زمان تا به حال حاصل شده آشکار است. تمدّن مادّی پیشرفتی بی‌اندازه نموده، توفیقات شگرفی در علوم و فنون حاصل شده و ابواب  خزائن دانش انباشته‌ی بشری، کاملاً مفتوح گشته است».[1]

اما در پاسخ به این اظهارات تشکیلات بهائیت می‌گوییم:
اول: علی‌محمد باب اثری جز مطالب موهوم و بی‌معنی از خود به جا نگذاشت. در واقع علی‌محمد شیرازی، نه تنها گامی در جهت پیشرفت و بازگشائی خزائن علوم برنداشت، بلکه حتی از به کارگیری علوم موجود، نظیر علم پزشکی، برای راحتی بشر نیز جلوگیری به عمل آورد.[2]
دوم: نه تنها ظهور و بروز ادعای باب سبب شکوفایی علوم مادی نشد، بلکه وی، با آنکه بر خلاف حجّت‌های الهی درس‌خوانده بود[3]، اما در عین حال، به جهل خود حتی نسبت به پیش‌پا افتاده‌ترین مسائل علوم دینی، تاریخی و... اعتراف کرد و صرفاً مطالبی موهوم و غلط را به نام وحی، به خورد مخاطبینش داد.[4]
سوم: تشکیلات بهائیت طوری علی‌محمد باب را آغازگر مرحله‌ی جدیدی از تکامل بشری تحت عنوان اتحاد و یگانگی معرفی می‌کند که انگار تا کنون، حتی یک‌مرتبه آثار به جا مانده از او را ورق نزده است! به راستی، چگونه کسی که فرمان به قتل‌عام و مصادره‌ی اموال مخالفینش داده و جهانیان را بین دو راه بابی شدن و یا مرگ و نابودی مخیّر کرده، می‌تواند منادی وحدت و اتحاد بشریت باشد؟![5] آری؛ اگر وحدت در نظر بهائیت، صرفاً همان اتحاد پیروان است[6]، جناب باب هم با فرمان به نابودی و محو دگراندیشان و تمامی آثار آنان، هم به دنبال وحدت بود!
با این حساب، جناب باب نه شجاعانه، بلکه با عجز و ترس (با توجه به توبه‌ی چندباره‌اش[7])، دنبال چه چیزی جز تحمیل اجباری فرقه‌ی ساختگی و غیرعلمی و عقلانی‌اش به بشریت داشته است؟!

پی‌نوشت:

[1]. پیام نهاد رهبری بهائیت بیت العدل، به مناسبت سالگرد تولد علی‌محمد باب، مورخ: اکتبر 2019 م، صص 2.
[2]. «أنتُم الدَّواء ثُمَّ المُسکرات و نوعها تَملِکونَ و لاتَبیعُون و لاتَشتَرون و لاتَستَعمِلون إلّا بِما أنتُم تُحِبُّون أن تصنَعُون؛ شما داروها و مست کننده‌ها و انواع آن‌ها را نخرید و مفروشید و مالک نشوید و به کار مبرید، مگر برای ساختن چیزهایی که دوست دارید آن‌ها را بسازید»: علی‌محمد شیرازی، بیان عربی، نسخه‌ی الکترونیکی، نشر بابیه، ص 42.
[3]. اشراق خاوری، تلخیص تاریخ نبیل زرندی، بی‌تا، بی‌نا، نسخه‌ی دیجیتال، ص 59، طبع قدیم: صص 64-63؛ اسدالله مازندرانی، تاریخ ظهور الحق، بخش سوم: 200 (پاورقی)؛ اسدالله مازندارنی، اسرارالآثار خصوصی، 124 بدیع، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، ج 1، ص 35.
[4]. جهت مطالعه‌ی بیشتر، بنگرید به مقاله‌ی: آیا علی محمد باب به علم ثریا رسید؟!
[5]. جهت مطالعه‌ی بیشتر، بنگرید به مقاله‌ی: نگاهی یک‌سویه به جریان بابی‌گری در زمان قاجار
[6]. همچنان که جناب بهاء، پیروانش را مروارید و غیربهائیان را سنگ‌ریزه بی‌ارزش دانسته است: اشراق خاوری، مائده آسمانی، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 129 بدیع، ج 4، ص 353.
[7]. جهت مطالعه‌ی بیشتر، بنگرید به مقاله‌ی: پاسخ به نقدی بر سند توبه‌نامه‌ی علی‌محمد باب