پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ حکیم ابوالقاسم فردوسی در «شاهنامه» می‌نویسد: ایرانیان در مرگ پیروز (شخصیت مشهور شاهنامه و از شاهان ایرانی) عزاداری کرده، به خود لطمه زدند و خاک بر سر ریختند. فردوسی پس از ذکر داستان مربوط به کشته شدن پیروز چنین می سراید:

همه گوشــت بازو بدندان بکند/همى ریخت بر تخــــت خاک نژنـــد
سپاهى و شهرى ز ایران بدرد/زن و مرد و کودک همى مویه کرد
همه کنده موى و همه خسته روى/همه شاه جوى و همه راه جوی

عزاداری در غم از دست دادن عزیزان، جزوی از هویت ایرانیان از دوران باستان تا کنون است. امری طبیعی و غریزی و بلکه متعالی است. هرچند موبدان زرتشتی در طول تاریخ، ستمگرانه مردم را از عزا منع می‌کردند، حتی گریستن مادر در مرگ فرزند را کردار زشت می‌دانستند اما عموم ایرانیان راه خود را می‌رفته و می‌روند.

مقاله مرتبط:

آیین زرتشتی و ممنوعیت گریستن در عزای عزیزان

سوگواری، در ایران باستانی و ایران اسلامی