مولف کتاب المهدی امام دوازدهم، ذیل این لفظ -آخرالزمان- وجوهی را ذکر می‌کند و می‌فرماید: گاهی گفته می‌شود آخرالزمان و منظور معنی لغوی است که از این دو لفظ فهمیده می‌شود، یعنی قبل از قیامت؛ گاهی هم گفته می‌شود آخرالزمان و منظور از آن یک مقدار از زمان است که نسبت به زمان گذشته موخّر واقع شده، چنان‌که می‌گوییم حضرت محمد بن عبدالله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) پیغمبر آخرالزمان است، یعنی زمان نبوّت و رسالت و احکام و شریعت آن بزرگوار، از زمان نبوّت پیغمبران گذشته موخّر است، پس پیامبر خدا به قول مطلق، آخرین پیامبر الهی است و لازمه‌ی این قول این است که بعد از آن برگزیده‌ی خدا، پیامبری نباشد، والاّ آخرین پیامبر نخواهد بود، و گاهی آخرالزمان گفته می‌شود و منظور از آن آخرین زمان، نبوت پیامبر اعظم است، یعنی وقتی که زمان پیغمبری آن حضرت را به چند دسته تقسیم کنیم، قطعه‌ی آخری آن، آخرالزمان است و معنای قول پیامبر خدا که فرمودند: آن امتی که من اول آن باشم و مهدی وسط آن باشد و عیسی آخر آن باشد... همین است. حال که این معنا را درک کردی، پس بدان که منظور از مهدی آخرالزمانی این است که مهدی در آخرالزمان مبعوث می‌شود؛ یا این‌که آن حضرت خلیفه‌ی آخرالزمان است، معنی اخیر است و لازمه‌ی این معنی آن است که آن آخرین قطعه‌ی زمانی که فرض شده، و مهدی در آن ظهور می‌کند، آخرین قطعه از قطعات زمان است.[4]

پی‌نوشت:

[1]. المستدرک، حاکم نیشابوری، ج4، ص512. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
اسعاف الراغبین، علامه صبان المصری، نشر شعراوی، قاهره، مصر، ص148.
[2]. صواعق المحرقه، ابن حجر هیثمی، مکتبه قاهره، قاهره، مصر، ص98. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[3]. اسعاف الراغبین، علامه صبان المصری، نشر شعراوی، قاهره، مصر، ص149. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[4]. المهدی امام دوازدهم، مرحوم آیت الله سید صدر الدین صدر، کتابفروشی اسلامیه، تهران، ایران، فضل هشتم، ص278-279.